ripple blanket and days in isolation / eski zigzag battaniye ve izole günler

Malum instagram bir rüyalar alemi, keyifli bir oyuncak, ürününe talep bulmak isteyenler için arz yapmak adına elverişli bir ortam... (ürün dediğim pazarlama kapsamına girebilecek her şey; mesela fikirler, mesela somut üretimler, elden ve zihinden çıkmış tasarımlar, yapımlar, yaratımlar.....) Aynı zamanda kişisel duyguların, egoların kendine tatmin ortamı bulabildiği hazza ve mutluluğa olanak sağlayan bir araç da instagram. Yalnızlık çekenler için kapısını istediği vakit tıklatıp iki lakırdı yapabileceği, fikrine fikir hissiyatına hissiyat arayanların hiç yalnız kalmayacağı, etkileşimli ve etkili bir iletişim aracı da aynı zamanda. O sebeple instagramın tahtının kolay kolay sarsılacağını pek sanmıyorum. Tabii ki hiç bir şey gibi o da ilelebet kalıcı değil ama en azından bu fonksiyonlarını sağlayabilecek, daha da başka avantajları olan başka bir oyuncak yerine gelmediği sürece varlığını koruyacağını düşünüyorum. Ancak benim kendisiyle yakınlığım hep sınırlı oldu. Çünkü verdiği şeyler bana yetmiyor. Çünkü benim aradığım güzel sözler, övülmeler, parlatılmalar, şişirilmeler değil yalnız ve yalnız bilgi. O bilgiyi de verenin verdiği kadarla kaldığı bu büyülü oyuncakta değil ancak ve ancak internetin kendi deposunda bulabiliyorum. Çünkü önüme konulan kırıntı ve hap bilgilerle yetinemiyorum. Dahasını ve dahasını bulmalı, muhakeme-muhasebe-mukayese yetilerimle yoğurmalı, süzgecimden geçirmeli öyle kaydetmeliyim zihnime. Böyle olunca da not dahi sayılamayacak değiniler asla kafi gelmiyor. İnstagramda öğrettiğini, birilerinde farkındalık yarattığını, ufuk açtığını sananlar gibi öğrendiğini, farkındalığa kavuştuğunu ve ufkunun açıldığını sananlar da bunu yapıyor. Yani ne öğreten öğrettiği şeyin özüne iniyor, ne de öğrenen aldığını sandığı şeyin esasını alıyor. Hap gibi bilgiler, haklarında koskoca alimlerin, bilim insanlarının, kapkalın ansiklopedilerin yazmakla bitiremediği şeyi anlatmaya ve öğretmeye yetmiyor. İnstagram bu yönde belki bir uyaran, kulağa fısıldayan olabilir ama asla ve asla gerçek bilgiye ulaşılacak, derine inilecek bir yer değil, o amacı karşılayamıyor O sebeple instagramın bilgi kaynağı olduğunu söyleyenler aslında kendilerini kandırmaktalar. Çünkü gerçek bilgi kitaplarda, internetteki doğru kaynaklarda ve en önemlisi de hazıra konmakta değil, kendi sorularınla yaptığın ve yapacağın araştırmalarda.

Bu blogumu yeniden hayata geçirdiğim günlerden beri bir dolu bir dolu blog ve site keşfetmekteyim. Neler öğreniyorum neler...Biz Türkler bloglarımızdan çok kolay koptuk ama yabancıların çoğu hala aynı ısrarla ve aynı inançla bloglarına yazmayı sürdürmekteler. Onların da hobi bloglarının çoğu kapanmış ama fikir ve yaşam bazlı eğitici-öğretici blogları hala eğitmeye-öğretmeye-anlatmaya-ufuk açmaya devam etmekteler. Bu kapsamdaki blogları okuyunca kendine bir şeyler katmadan çıkamıyorsun. Ama instagramda bunu yapabileceğin profil yok denecek kadar az. Çoğunluk ulaşamadığı hayatlara bakıp bakıp iç geçirmenin sarhoşluğuyla binlerce sayfayı takip etmekte.  Aynı kişinin sürekli aynı şeyleri evirip çevirip söylemesinden rahatsız olan kimseler pek yok. Hoşuna gidince yetiyor. Çünkü aradığı şey henüz bilgi safhasına gelmemiş. Haz, tatmin gibi eksiklerini tamamlamakla meşgul. Oysa çağımız bilgi çağı. Sinsi de bir çağ... Gerçek bilgiden rahatsız olanlar onu kamufle edecek dezenformasyon yollarını iyi kullanıyor. Bu yüzden gerçek bilgiye ulaşmak da zor. Dolayısıyla bizlere bilgiyi arama konusunda daha çok görev düşüyor.

İçinde bulunduğum izole günleri bu sebeple ayrıcalıklı buluyor, en çok da öğrenerek geçirmek istiyorum. Blog aleminde yeni ve yararlı keşifler yaptıkça kendi bloglarıma da sık sık gelip  yazayım istiyorum. Bu post da hesapsız birden bire doğdu az önce. Ve fakat belli bir formatı olduğu için o formata da sadık kalmalıyım. İnstagramımda paylaştığım örgü fotoğrafları yerini alsın o halde.... sonra zaten bu yazı da bir şekilde akıp diğerleri gibi yolunu bulacaktır.

Günlerce yağmur yağdı. İki gündür arada güneşi görmekteyiz. Ancak pencereleri açıp evi havalandırdığımda, gün ortasında kalorifer de yanmadığından ciddi ciddi üşüyoruz evde. Bu şartlarda hasta olmaktan da korktuğum için battaniyem, panduflarım, bazen şalım, bazen yeleğim hep benimle... İlkbaharda değilmiş de sonbahardaymışım gibi hissediyorum. :)

Geçen yıl bu zamanlar gibi terası yaza hazırlamaya başlamıştık bile. Öte yandan kurallara uyup terasla yetinmekten ibaret bu mütevazı isteği istememin de hoş olmadığını hissediyorum. Zira Gelibolu halkı tıpkı İtalyanlar, Yunanlar gibi dışarıda olmayı seviyor. O yüzden kurallara uymayan insan sayısı çok fazla. Büyük şehirlerden yazlıkçılar da çıktı çıktı geldi. Havalar ısınırsa susitimal edenler çok olacaktır. Düşünmek dahi istemiyorum.

Şimdilik kocacıkla birlikte -edi ile büdü- evimizde yaşayıp gidiyoruz.

Yazmayı burada bıraktım ve daha da cıvıl cıvıl bir post olsun diye bakın ne hazırladım. Şipşak kolay mı kolay bir elmalı kurabiye tarifi.

İzole günlerle birlikte üç günde bir böyle tatlı bir şeyler yapıyorum. Yiyoruz da... Ama ikimiz de kilo vermişiz. Ekmeği azalttık. Kahvaltıda yalnızca iki dilim yiyoruz. Öğün sayımız iki. Öğünlerimizde kuvvetli yesek de asla karbonhidratlı ve yağlı yemekleri abartmıyoruz. hareketsiz kalmayalım diye hareket de yapıyoruz. Ben ayrıca -2 ya da 3 günde bir- ev içinde en az yirmi dakika tempolu yürüyüş yapıyorum. Sanırım bunlar etken oldu kilo vermemizde.

Elmalı kurabiye diyordum di mi?.. :)

Ben kurabiye hamurunu yoğurmaya başladığımda tereyağım iyice erimemişti. hamur pürüzsüz bir hamur oldu ama pişirince anladım ki bu beni yanıltmış. Çünkü tam erimeyen yağ minicik pütürcükler halinde hamur içinde kalınca pişen kurabiyelerin görüntüsü gözenekli gözenekli oldu. Tadı nefisti ama...

Evde pudra şekeri kalmamıştı. Toz şekeri rondodan geçirip un haline getirebilirdim. İç harcında ve hamurunda yeterince şeker olduğu için daha fazla şeker eklemek istemedim.

İnternette çok hoş ücretsiz grafikler, vektörler, klip artlar var... Postlarımı bundan böyle onlarla da süslemek niyetim... Kulağa küpelik sözler de göz önümde bulunsun. Blogların bir iyi tarafı da paylaştığın şeye kategorilerin ve etiketlerin yardımıyla çok kolay ulaşmak... Oysa instagram tam bir paylaşım yutucu... Hele de binleri bulmuşsa paylaşımın, hangisinin altında ne yazıyor ara ki bulasın!

Bu post hesapsız ve spontane olurken çiçek böceğe evrilmişken sukulentlerimi de paylaşayım. Tüm bu gördüklerinizin hepsi yalnızca iki tanecik yapraktan türedi.

Kopan yaprakları atmayın. Dik vaziyette toprağa saplayarak değil, sırt üstü öylece toprağın üzerine bırakın. Toprak kuruyunca su verin. Saksınızı sabah güneşi alan, aydınlık bir yere bırakın. Sizin de böyle bir sürü bir sürü sukulentiniz olsun.

Ben sularken ya da toz alma sırasında saksılarını azcık kımıldatayım derken çok fazla kırıyorum. Kırıldıkça da çoğaldılar, yani bir etken de benim. :)

Bir de kış içinde yolda bulduğum kırık bir dal sarmaşığım var. Suyun içinde iyice damarlandı, saçaklandı. Rüzgarlar kesilsin, onu da terasta büyük bir saksının içine dikmeyi planlıyorum.

Hadi bu post burada bitsin artık. Gidip ben de akşamın yemeğini yapayım.
Dışarılara çıkmayın. Kendinize iyi bakın. Sağlıcakla kalın!
.
.
.
.
Not: Bu posttaki zigzag battaniyem annemariasblog  daki link stuff etkinliğinde paylaşıldı.