hoş geldin yeni yaşım

 Dün (25 Ocak) doğumgünümdü. Hayattan bir yaş daha aldım. 

Belki de kabul etmeliyim; hem yaş alıyorum, hem yaşlanıyorum. 

Yalnız ben bu "yaşlanmak" fiilini ne zaman gündeme getirsem ablalarımdan da, benden büyük tanıdıklarımdan-arkadaşlarımdan da "dur bakalım, daha biz yaşlanmadık, ne yaşlanmasıymış öyle" zılgıtını yer, tosladığım duvardan gencecik, ter ü taze bir Ruşi olarak geri dönerim. 😊 Doğum günlerim kendimi yenilemem, tazecik hissetmem adına olumlu bir motivasyon aracı da aynı zamanda. 😊

Dün güne başladığımda bardaktan boşanırcasına sicim gibi bir yağmur yağıyordu. Şimşek olmayan yağmurlu havalarda pencereden dışarıyı seyretmeyi çok seviyorum. Bir o pencere bir bu pencere gezindim durdum. Gözler seyre dalınca beyin kenara çekilip suspus olmaz bende. 😊 Gördükleri ile bir dolu görüntüyü, düşünceyi çağrıştırır durur.😊 Günün de anlam ve önemi söz konusu olunca çok şeyleri, çok çok güzel şeyleri hatırladım, düşündüm, planladım-programladım, değiştirdim-dönüştürdüm... Yağmur dökülüp yeryüzünü bereketlendirirken, yeni yaşımın su yüzüne çıkmış (bilinç akışı da diyebiliriz bu ana) bu yeni düşün anı ile de ben kendi yaşamımın bereketli bir dökümünü yaptım.

Sonra hiç sanki bu yağmurlar yağmamış, dünya böyle sırılsıklam olmamış gibi pırıl pırıl bir güneş açtı. Saatler öğleyi geçtikten sonra gün kupkuru, ılıcık bir bahar gününe döndü. Aracımıza atlayıp kocacıkla düştük yollara. 

Veee kırlar doğum günüme yakışacak en güzel sürprizleriyle karşıladı beni.😀

Biz her bahar, baharı karşılamak üzere yarımadamızın aşağılarına giderdik. Bahar sabredememiş, biz evlerde pandemik kısıtlamalar içinde kış günlerinin getirdiği rutin hayatı yaşarken, usul usul gelmiş, badem ağaçlarının dallarına kurulmuş. 😀

İlkini gördüğümde belki yalnızca budur dedim. Ancak köy köy gezerken gördük ki çok, daha pek çok devamı varmış. Bir kış günü, ocak ayında, havalar bahar gibi ılıcık giderken kırlarda badem ağaçları bu havalara kanmış. 

Kanmışlar da.. kandırılmamışlardır dilerim...😟

Yine de tüm bu güzellikleri Allah'ın bir lütfu (ve hatta daha da ileriye gidip) doğumgünü sürprizi, en sevineceğim hediyesi olarak kabul edip... sevdim... çok çok sevindim... Bir sevinç de gün boyu aldığım kutlama telefonları/mesajları oldu.

Her şeyin sonu olduğu bu dünyada, bir yaşı daha sağlıkla yaşayıp tamamlamış olduğu için  mutlu olamayacaksa bir insan, doğum gününü de neden kutluyor ki o zaman! Yeni yaşın, önümüzdeki günlerin-ayların-yılların neler getireceğini bilemiyoruz ama en azından arkada bıraktığımız zamanların somut verileri var elimizde. Bunun için bile sevinmek, şükretmek gerek her doğum gününde.😇 

Hediyeler de işin cilası tabii. 😊 

Geçenlerde bir akşam baktım kocacık online alışveriş sitelerinden giysi ve aksesuar türünden bişeyler gösterip "şu nasıl, beğendin mi?" babında bişeyler söylüyor. Anladım hemen mevzuyu.. ve en realistik halimle "sen bana doğum günü hediyesi mi almak istiyorsun" dedim. 😀 Bir iki kemkümden sonra durum netleşince, "dur ben sana en sevineceğim şeyi göstereyim, onu al" dedim... (Bende L.M. Montgomery'nin Yeşilin Kızı Anne serisinin ilk kitabı vardı), ikinci kitabı "Avonlea" yi gösterdim. O da yetinmemiş yanına bir de serinin dördüncü kitabı "Rüzgarlı Söğütler"i katmış, doğumgünümde kütüphanemde ve zihnimde bulunsun istediğim iki kitaba daha kavuştum, çok çok mutlu oldum. (Gerçi kargocu hediyemi doğum günümden önce getirdi ve ben kapıyı açtığımda kocacık hala uyuyor olduğundan dayanamayıp hediyemi erkenden açmıştım ya... olsun!..😊 )

Serinin olmayanlarını da zaman içinde tamamlamak gerek bu durumda.

Henüz yeni kitaplarımı okumaya başlamak için zamanım olmadı ama ilk fırsatta ikisini de huşu içinde okumak istiyorum. Ama önce online kur'an kursumun hakkını vermeliyim. Bir dilci olmama, dil öğrenmeye çok yatkın biri olmama rağmen itiraf ediyorum; arapça gramer ve harf sistemi çok zor. Tam her şeyi öğrendim, sistematiği çözdüm derken bazı harflerin harekesiz kullanımı ile okunuştaki değişiklikler çıktı karşıma. Tamam bunu da çözdüm ama bu kez harfler bitişik yazıldığı için yazı sanki birbirine sıvanmış gibi oluyor ve hangi hareke hangi harfe ait anlamak zorlaşıyor. Bazı harfler de birbirine çok benzediğinden, hece bölünmesi gibi bir durum da söz konusu olmadığından, ayrıca bir harfi çözümlerken önündeki harflere de dikkat kesilmek gerektiğinden tabir-i caizse okumayı yeni söken çocuklar gibi kekeleyerek, bazen harfleri seslice birbirleriyle çarparak bazen de karıştırarak okumaya çalışıyorum. Üstelik ikinci haftanın sonunda hocamız değişti. İlk hocamız dersleri hoşsohbet biçimde, sorularımıza detaylı açıklamalarla cevap vererek götürürken yeni hocamız oldukça ciddi ve tam bir hoca edasında götürüyor dersleri. Mesela ben ilk hocamıza "hocam şu neden böyle" diye sorduğumda "çok güzel bir konuya değindiniz, o şundan şundan dolayı şöyle, bundan bundan dolayı da böyle" diye doyurucu açıklamalar getirirdi. Bu hocamız ise "Arapça'da böyle" diyerek kestirip atıyor. Açıklamalı, interaktif öğretimden çok, ezberci, öğretmen merkezli öğretimi önceliyor. Kurs arkadaşlarım kursu bıraktı... Eski sınıfımdan yalnızca ben kaldım. Ben kolay kolay bırakmam ama daha verimli bir öğrenim sürecinde öğrenmeyi de çok isterdim. Yine de her şeyi hocaya bırakmıyorum. You-tube da ilgili videoları izliyor, henüz gelmediğimiz derslere dahi önden kendi kendime çalışıp yolumu kolaylaştırmaya gayret ediyorum. Bazen oturup tek tek harf çözümlemeleri yapıyor, zorlandığım kelimelerin üstlerinde yazıp-çizip pratik ediyorum. En önemlisi de öğrendiğim her şeyi deftere aktarıyor, yeniden dönüp tekrar edebilmek üzere bilgiyi kalıcı kılıyorum. Söz uçar, yazı kalır!

Söz uçuyor, yazı kalıyor... ama bir de fotoğraflar kalıyor. 

O halde bizim evden güzel bir günbatımı fotoğrafı daha kalsın bloguma... 

Sevenine iyi gelsin.