bluzumun robası - deniz - kırlar - çiçekler - evim evim güzel evim

Fransızlardan bluz (blouse) kelimesini almasaymışız adına ne diyecekmişiz acaba? Çünkü kazak denince akla kalın iplerle örülmüş, kışlık, kalın olduğu için de haliyle kaba saba, hantal örgü üstler geliyor. Benim ördüğüm şey ise hiç kalın değil, hiç hantal değil, kışlık değil, kazak desem kazak değil. Olsa olsa ancak bluz olur. (Vurgulamak istediğim şey bu değildi ama madem konu açıldı, harf inkılabı ile eski-demode denilerek dilimizde var olan pek çok Öztürkçe sözcük temizlenip bazıları yöresel sözcük adı altında TDK sözlüklerine alınmamış, yüzyıllardan beri gelen zengin dil literatürümüzden çıkarılıp dışlanmışken;  arkeoloji, direksiyon, kompozisyon, gazoz, afiş, aksesuar, alyans, şoför, kuaför, asansör, abajur, kombinezon, abiye, bikini, bluz gibi dilimize pelesenk olmuş 6500 den fazla daha pek çok fransızca sözcük için aynı tasa neden duyulmamış hep merak etmişimdir!😕) Neyse işte, baharda giymeyi planladığım bluzumun robasını bitirmiş bulunmaktayım. İncecik şişlerle kağnı hızında ilerleyen küçücük ama epey zaman alan bu bölümü bitirdiğim için de  çok ama çok mutluyum. Örerken, bahar aylarında renk renk çiçekler içinde giyeceğimin, kırlarda o çiçekten o çiçeğe pır pır uçup duracağımın hayali ile ördüğüm için de bu mutlulukta o hayallerimin payı olduğunu buraya not düşmeliyim. Mücadeleyi hayaller de besliyor, yalnız azim ya da kararlılık değil, bu projemde bunu çok net deneyimledim. Gerisini tığla örmek istediğim için (tabii Allahtan bir mani çıkmazsa) bahara dek bluzumu bitirmiş olurum... (dilerim.😇)

Havalar iyice soğudu. Kışı yarıladık artık. Diğer blogumda şurada ve şurada yazdığım kış ahbaplarım bu kış da geldi aklıma. Yine geldiler mi acaba diyerek kocacıkla düştük yola geçen gün. Cıkkk gelmemişler!😔 Avrupa'daki flamingoların çoğunun her zamanki göç yolları ile daimi yerlerine gitmeyip bu yıl daha çok Selanik ve Tekirdağ'da konakladıklarını duymuştum. Bizimkiler de belki oralarda takılıyorlardır. Aman sağ ve sağlıklı olsunlar, hiç gelmeseler de eski fotoğrafları ile avunurum ben. 💗 Belki de yine geç gelirler. Bekleyelim, görelim.

 Evden çıkış amacımız flamingocuklarım olsa da yaz-kış görmeyi çok sevdiğim, görünce çok mutlu olduğum yerlere gitme hayalimi de cebime doldurmuştum çıkmadan.  Bolayır Altı sahilinde bulduk kendimizi. 😀

Yazın buralar kalabalık olur. Deniz sezonu bitince bir yalnızlık çökse de her yer sanki seninmiş gibi de olur. Severim bu duyguyu. O yüzden buralarda doya doya yürümeyi, seyretmeyi kışın daha bir seviyorum. Hem rüzgar ve dalgalar da başka başka sesler verir, başka başka şeyler söyler kışın. Güzeldir hepsini tek tek dinlemek.... Müzik ve insan sesi karışmadan yalın ve sade olarak kulak kesilmek...

Küçük kır evlerini sevdiğimi biliyorsunuzdur artık. Bu evi de yıllardır bloglarımda paylaşıyorum ve çok seviyorum. Geçen yıl öğrencilerime yılbaşı hediyesi olarak İngilizce masal kitapları ve romanlar alırken kendime de almış olduğum Jane Eyre ile birlikte gittim bu güzel eve bu kış. Görüş alanımda sevdiğim ev, kulaklarımda dalgaların sesi, tenimde rüzgar... ve rüzgardan çıkan uğultular, ıslıklar...

Bir sayfasını sesli sesli okudum orada. Sesim rüzgar ve dalgaların seslerine karışıp gökkubbede dolaşıyordur belki şu an. Olur da birilerinin kulaklarına, oradan da içine doğru yol alırsa, o anki mutluluğumu da götürsün vardığı yere.😇

Madem soğuğu göze alıp düşmüştük yollara... Güneyli sahili de eksik kalmamalıydı. Gittik... Sahilde iki lüks jipten başka araç yoktu. Onlar da İstanbul'dan gelmişler. Tentelerini açıp ateşlerini  yakmış, anın tadını çıkarıyorlar. Bir kadın kıyı boyu yürüyüşe çıkmış. Tempolu yürüyor. Aracımızı park ettik hemen... Başladık, bir uçtan bir uca, yine ve yine, kilometrelerce yürüdük yürüdük yürüdük. 

Evde tıkılı kalmışlığın acısı da varken o açık hava, o tempolu yürüyüş nasıl iyi geliyor insana. Evde de yürüyorum ama ayak tabanı yere daima düz bir şekilde basıyor. Zemin sert olduğu için toprağın yumuşaklığını karşılamıyor. Engebeler, çukurlar olmadığı için de ev yürüyüşlerinde sürekli aynı kaslar çalışıyor, bazı kaslar tembelleşiyor. Yine de merdiven inip çıkmanın ciddi bir artısı var ama ev içi yürüyüşler, ev dışı yürüyüşlerin yerini tutmuyor. Fırsat bulmuşken yürüdük epey... Sonra kış rutinlerimizden biri olan sümbül toplamak için kırlara, kırlardaki saklı köşemize gittik. 

Uzun süre evde kalınca sabun, deterjan, yemek, kolonya gibi şeylerin kokularıyla sınırlı kalıyor koku duyumuz. Nergisler ve kasımpatları burnuma öyle güzel öyle keskin koktu ki, bu duyguyla hem insanın kokuları da özlediğini deneyimledim hem de evde tıkılı kaldığımız şu günlerde, gerçek çiçek kokuları ile evlerimizi mutlaka buluşturmamız gerektiğini farkettim. Neye maruz kalıyorsak dünyayı ondan ibaret sanıyoruz. Kokularda da öyle!

Kırlardan dönüşte çiçekçiye uğradım. Lale, nergis filan hiç olmaz bizim çiçekçilerde de, hiç olmazsa bir kaç sümbül almak istedim. Sümbüller daha satılmadan açmış ve çiçekleri de bozulmaya başlamış. Yani satıcının elinde uzun süre kalmışlar, alıcıların evlerinde geçirecekleri süreci satıcıda geçirmişler. Dolayısıyla sezonları bitmiş. Artık belki bir kez daha açarlar ama onda da öyle dolu dolu açmazlar. Açmaları da küçük bir ihtimal zaten. Üzüldüm.

Sonra eve gelince geçen kış, çiçeklerini açtıktan sonra uykuya dalan muskarilerimin saksılarında yeniden canlanmaya başladıklarını gördüm. Susuz kaldıkları için yapraklarının uçları kurumuş olsa da iki tanecik çiçek dünyaya gözlerini açmıştı. Hemen daha büyük bir saksıya aldım, kurumuş uçları kestim, saksıyı salon penceremin önüne koydum. Gidip gelip bakıyorum. Arada da pencereyi açıp mis mis kokluyorum.😀

Kapalı havalarda ruha iyi gelen, evleri ferahlatan şeylerin biri çiçeklerse, diğeri de ışıklar. İkisinden de mahrum kalmamaya çalışıyorum. 

Ah bir de günbatımlarım var tabii... Her gün birbirinden değişik, her gün bambaşka... Geçenlerde bir gün mavi, gri, sarı, pembe, turuncu gibi bir dolu rengi tek batım anına aldı da geldi. Koca gökyüzü nasıl güzeldi. Fotoğraf makinem crop'lu olduğu için buraya dar kesitler ekliyorum. (Açıyı sonuna dek zorlayınca da objelerde böyle eğilmeler oluyor.) Siz bu fotoğrafın sağ, sol, ve yukarı taraflarının da böyle olduğunu hayal edin. Hatta yapabiliyorsanız bu renklerle ve bu görünümle panoramik bir gökyüzü hayal edin. 

Ne güzel demiş Farid Farjad!

"Çok şükür ki gökyüzü henüz hiç bir cüzdana sığmıyor"

Not: Bu posttaki örgüm Annemaries Haakblog da paylaşılmıştır.