2021 in ilk postu... oradan... buradan...

Masaya yatıracağım bir konu var: "Hiç televizyon izlemiyorum" ya da "evimizde hiç televizyon yok" cümlelerine rast gelmişsinizdir. Ki bu cümleleri kuranlar alt söylemde televizyonun aptal kutusu olduğuna dair saklı bir imada bulunur, televizyon izlemenin zamanı boşa geçirmekle eşdeğer olduğunu, yerine koydukları daha değerli-önemli şeyler olduğunu vurgularlar. Eyvallah! Kişi yerine çok daha değerli şeyler, başka kazanım-donanım araçları koyabiliyorsa ne mutlu ona! Ama ve lakin instagram televizyondan çok daha mı yararlı? Sözüm instagram kullanıcılarına değil. Ama televizyon izlemediğini bir prestij payesi olarak vurgularken ve kendini entelektüellik adına sıradan kişiden daha üst düzey bir yere konumlarken, gece-gündüz her an instagramda aktif halde olanlar da hayli garibime gidiyor. Hiç televizyon izlemeyen X kişi, gününün, gecesinin pek çok anını hikayelerinde paylaşmaktan geri duramıyor. Televizyon izlemiyor ama kendini instagrama mecbur hissediyor. Televizyonu beğenmiyor ama instagramı çok beğeniyor. İlginç!

Haftalardır instagrama post girmiyorum, hikaye paylaşmıyorum. Benden bir şey eksilmedi. Yani bir kaybım olmadı. Oradan alımlayacağım şeylerde de bir kaybım olduğunu sanmıyorum. Yani aslında insan instagramsız yaşayabilir. Yaşayamasa bile arada uzun esler verebilir. Yerine başka şeyler koyabilir. Daha önce de denedim, şimdi de deniyorum. Zor değil. Çünkü hiç zorlanmıyorum. Aramıyorum.

Günler kısa... Yapmak istediğim bazı şeyleri yetiştiremiyorum bile. Yine de yapmak istediklerime yenilerini ekliyorum. Yeni bir yıla girmek de bu konuda iyi bir teşvikçi aynı zamanda. Biten yılla birlikte o yıl isteyip de neler yapabildin, neler yapamadın, bir iç muhasebesi içine giriyorsun. Yapamadıkların 2021 de şans bulsun istiyorsun. İlki hemen karşıma çıktı. 

Çocukken, 11-12 yaşlarımda, iki yaz tatilimde kur'an öğrenmek için hocaya gitmiştim. Hocamız yaşlı bir nineydi. Öğreticiliği iyiydi... Ancak tatil boyunca ailece başka şehirlere, gezmelere gittiğimiz için istikrarlı bir eğitim alamamış, bir sonraki yıl diğer öğrencilerle birlikte yine en baştan başlamak zorunda kaldığımdan dolayı da "üstün, esre, ötre"den öteye geçememiştim. Dualar yanıma kar kaldı neyse ki. Bugün ezbere bildiğim bütün duaları hoca ninemden öğrendim. İşte ta o zamanlarda bitiremediğim bu kursun bazen eksikliğini hissediyordum. Son yıllarda da 'emekli olunca yaparım'ın hayalini kuruyordum. Şükür o zamana kalmadan fırsat karşıma çıktı. Diyanet İşleri'nin açmış olduğu online kur'an kursuna başvurdum ve başvurumun ikinci günü hemen derse başladım. Kurs sekiz haftalık. Şu an ikinci haftamızı bitirmiş durumdayız. İyi bildiğim esre, üstün, ötreleri geçtik. Cezm ve medleri öğrendik. Şeddelere geldik. Ve ben heceleyerek de olsa arapça bazı yazıları okuyabiliyorum artık.😇 Arap grameri ile ilgili öğreneceğim daha çok şey var ama sistematiğini çözdüm. Önümdeki karanlık yolda elimde fenerle ilerleyebiliyorum. Bazı soundlar zorladı ama. Dad, Ayn ve Zı seslerini çıkarmam epey bir çabalama gerektirdi. Şimdi orijinalleri gibi çıkarabiliyorum.😊 Ayrıca ezbere bildiğim sureleri tecvidli bir şekilde okumayı öğreniyorum. Her dersin ertesi sabah oturup konu tekrarını yapıyor, çalışkan bir öğrenci olarak öğrendiklerimi pekiştiriyorum. Yıllar sonra bir kez daha öğrenci oldum. Ve bu süreçten çok keyif alıyorum.

Bu süreçte yazma eylemim epey bir sekteye uğramış olsa da uzun geceleri okumakla ve örmekle doldurmaya çalışıyorum. Neredeyse bir yıl olacak... baharda giyerim diye pembiş bir bluz başlamıştım kendime. İpi çok ince, örgüsü de pirinç örgü olduğu ve bu yüzden de geç ilerlediği için bunalmış bir kenara kaldırmıştım. Bu kışın kazancı da onu bitirmek olsun bari, dedim ve elime aldım. Yine iğneyle kuyu kazar gibi ilerliyorum. Ön roba bitmişti, arka robayı da bitirmek üzereyim. Belki bundan sonra kolları ve bedeni şişle örmez, tığla daha çabucak örer bitiririm. Kollar ve beden için model arayışındayım.

Kırlara çok fazla çıkmıyorum. Hava sonbahar gibi olsa da açık alanlar esintili. Üşütmek, grip olmak ürkütüyor artık beni. Rutin sağlık kontrollerimi bile ileri zamanlara ertelemişken zorunlu sebepler olsun istemiyorum. Doğrusunu söylemek gerekirse, şu içinde olduğumuz şartlarda kırlardan da pek fazla zevk almıyorum. Komşunda biri yaşamını kaybedince televizyon dahi açıp izlemek içinden gelmez, hatta suçluluk yaratır ya... Dünyada insanlar hastalıklarla cebelleşir, yakınlarını pat pat kaybederken çıkıp kırlara eski laylaylomlarımı yapmak içimden gelmiyor. Son iki çıkışımda da eski keyifli hissiyatları duyamadım hiç. Mevsim de bunda etken. Hayır, yaşama sevincimde bir şey yok. Her sabah zıpkın gibi fişek gibi güne başlıyorum, güleceksem gülüyorum, neşeleneceksem neşeleniyorum... ama... zevk-ü sefa söz konusu olunca bu kapsamdaki şeyler içimden gelmiyor. Yine de geçenlerde bir gün sırf mantar görmek için gittim ormana... İnsan toprakta bitmiş mantarları özler mi? Özledim.😊

Bir akşam da, geçen yıl ilk rast geldiğim denizin yüzeyinin altın simlerle kaplı olduğu görüntüyü yine görme arzusu ile yanıp tutuşarak gittim. Bu kez o görüntü yoktu ama mavimsi gri denizde tuzluktan dökülmüş gibi altın simli bir yol olmuştu, ta karşıdaki güneşten bulunduğum yere kadar... Bayıldım... çok bayıldım. (Fotoğraf aslını yansıtmıyor ne yazık ki, denizin üzerinde yol olan o pırıltı, altın renkli yanıp yanıp sönen bir pırıltı idi. Nasıl güzeldi!)

 Teras güllerimden sarı olan kış boyu açmaya devam ediyor. Minik karanfillerim de açtı bu ay. Biraz onlardan biraz da ev içi çiçeklerimden vazoma küçük bir buket derledim, mutfağımı şenledim.

Güneş batmak üzereyken bir kaç mum ve bir kaç led ile bulunduğum yeri aydınlatıyor, geçişi kolaylaştırıyorum. Işık ve ısı içeren her şey kış günlerini sıcacık yapıyor. Kişinin "hygge" yi derinden hissetmesine olanak sağlıyor. Bu arada, turuncu ve koyu pembe kalancholarım da pıt pıt açtı, evime neşe kattı.

Hamur işinden, pasta-börek-kek-çörek gibi karbonhidrat-şeker yüklemelerinden kaçmaya devam ediyoruz. Nefis bazen nasıl da baskın geliyor. O zamanlarda bir parça çikolata ile kendimi kandırmaya çalışıyorum. Kanmadığı bir anımda az şekerli kabak tatlısı yaptım. Üstündeki kaymak yoğurt için kaynattığım inek sütünün kaymağı. Kaymakları parça parça dondurucuda saklıyor, bazen kahvaltı da ekmeğe sürüp balla yiyorum, bazen üzerine bal yerine meyve dilimleri koyuyor, öyle yiyorum. Seyrek de olsa tüketmeye gayret ediyorum. Bu arada, kabak tatlısına bir tutam da tarçın serpin (tabii tarçın seviyorsanız). Çok nefis oluyor.

Bu postu da daimi manzaramın eşsiz versiyonlarından biriyle bitireyim. Bizim evden bir günbatımı daha... Günbatımı sevenlere iyi gelsin!🙋