tatlı telaşlı yoğun günler...

Şubat ayında, henüz korona korkunçluğunu hissettirmemişken netleştirmiştik. Kızımın nişanını Nisan ayında yapacaktık. Hem damadın akrabaları hem bizim akrabalarımız gelecek, cümbür cemaat bir kalabalıkla hep birlikte olacaktık. Martla birlikte izole ve önü belirsiz günlerin içine düşünce ertelemek durumunda kaldık. Yeni normal biraz rahatlatmış olsa da kalabalıklar içinde olmak hala çok korkunç ve tehlikeli... Düşündük taşındık, daha da ötelemeden töreni kendi aramızda yapmaya karar verdik. Kız evi olunca da yoğunluk bizde oldu. Üstelik ablalarım gelemedi. Kızım da nişandan bir gün önce gelince tüm hazırlıklar bana kaldı. Kocacık bir şeylerin ucundan tuttu ama detaylarda frekanslarımız çoğunluk uyuşmadığı için kontrolörlük yapmamın yanı sıra onun yaptığı şeylerin de üstünden geçmek durumunda kaldım. Çünkü aklımda bir plan-program yapmıştım ve her şey ona uygun olsun istiyordum. İşleyiş sürecinde de plan-program dışına çıkmaktan, bir şeyleri yetiştirememekten endişe duyuyordum. Şükür, çok şükür.. her şey yolunda gitti... Özellikle nişan günü ve akşamı (dün) başımı kaşıyacak zaman bulamasam da aklımdaki kahvaltıyı da yemekleri de zamanında yetiştirdim. Biriken tepeleme bulaşıkları makinenin yanı sıra bertaraf edebildim. Akşamın hazırlıklarına zaman bulup kız isteme ve peşine nişan töreni olan süreci, gerektirdiklerini yerine getirerek halletmeyi başardım. Çay saatlerini de öğünler gibi dolu dolu tutmaya gayret ettim. Elim de hep bolkepçe olduğu için herşeyden bol bol yapınca an geldi zamanla yarıştım. Benim gibi detaycı ve kuralcı biri için gerçekten zorlayıcı bir süreçti. Tek başıma üstesinden geldim. Mutluyum... Kızımın bu güzel an'ı için de çok mutluyum. Allah tamamına erdirsin. Bu kez dilerim çok  mutlu olur ve mutluluğu bir ömür sürer. Evlatlar mutluysa anneler, babalar daha da mutlu!..

O telaşla çoğu şeyin fotoğrafını çekmek aklıma gelmedi ama ilk gün misafirleri beklerken bir fırsat bulup bu fotoğrafı çektim. (Kek ve kısır haricinde diğer şeylerin tarifleri blogumda mevcut.)

Dün sabah da kapı çalmadan az önce kahvaltı sofrasını çekecek kadar bir boşluk buldum.

Nişan dün akşam oldu. Çikolata ve çiçek buketinin ilk halleri olmasa da bu sabah bir boşlukta onları da ölümsüz kılayım istedim. Kızım halime gülerken, ben işine sadık bir fotoğrafçı misali tüm ciddiyetimle modellerimi kadrajıma almakla meşguldüm. :)

Nişan tepsisini ve makasını da tabii ki ben süsledim. Çanakkale'ye gidip mazleme almam mümkün olmadığı için evde ne bulduysam o malzemelerle bu işi kotarmaya çalıştım. Kızımın "ne gerek var anne", kocacığın "süssüz püssüz olsa kusur mu olacak" nidalarını duymazdan gelip anne yüreğimle elimden gelenin en iyisini yapmayı görev edindim. Sonra karşısına geçip şöyle bir seyrettim... Ev halkından duyamadığım övgü dolu sözcükleri kendi kulağıma kendim fısıldadım. :)

Bu sabahın kahvaltısından sonra misafirlerimizi ve kızımızı da yolcu edince bu yorgunluğu kırlar paklardı. Kocacığı da yanıma katıp kendimi en sevdiğim, en huzur bulduğum yere attım.

Yeşillerini, sarılarını giymiş bu kez kırlar... Hele de Trakya ayçiçeği deposu olunca, adım başı ayçiçeği tarlası... Hangi birinde duracağımızı, hangi birinin tadını çıkaracağımızı şaşırdık. Bir vakit ondan ona koştuk da koştuk... Hem koştuk, hem coştuk...

Yapraklar bişeyler fısıldadı, çiçekler başka şey fısıldadı. Toprak derin derin  anlattı. Arılar, kelebekler yorumunu kattı, varlıklarını sorgulattı. Rüzgar uzaklardan ne çok şey hatırlattı!

Düşün dünyama gözlerim ve ellerim de eşlik etti. Ne yana dönsem gördüğüm yeryüzü sanatı hem gözümü hem gönlümü mestetti.

Şu izole günler bana gittiğim yerlerin, gördüğüm güzelliklerin değerini kat be kat hissetttirdi. Bu iki saatlik kır gezisi belki sıradan gibi görünse de benim için çok özel ve çok güzel idi. Şükürler olsun, yorgunluğumu bu güzellikle taçlandırana... bu yaz da buluşturana... tüm hücrelerimi mutlulukla doldurana...

İzole yaşamlarımız hafifler de daha uzun soluklu gezilere çıkmak da nasip olur dilerim. Yeter ki sağlık olsun... huzur olsun.. tüm sevdiklerimiz hayatlarında mutlu olsun...