pillows / yeni kırlentlerim - peynirli poğaça

Eski takipçilerim biliyor; bu blogum güncellenmeyince ve ben bu probleme ne yapsam da çare bulamayınca çaresiz blogspot a küsüp wordpress e gitmiştim. Burada hobilerimle, günlük yaşamımla var olurken orada daha çok düşün dünyamla var oluyordum. Geçenlerde uzak kaldığım örgüyle yeniden kavuşunca hem örgülerimi paylaşayım hem de eski günlerdeki gibi günlük babında şeyleri buraya yine yazayım istedim. Yapmaya başladım da nitekim. Ve fakat güncellenme problemim hala devam ediyor. Burada yakınıyor olmamak için bu safhayı hiç yazmıyorum ama her post yayınımdan sonra feedburner a gidip optimizasyon yapıyorum... defalarca...  çare olmazsa bloguma ping atıyorum. yine defalarca.... onlar da çare olmazsa blogumu feedburner dan tamamen silip yeniden tanıtıyorum... çoğu zaman bu tek başına çözüm olmuyor, optimizasyonu ve pingi defalarca yapmak zorunda kalıyorum. Nasıl oluyorsa gönlü oluyor ve bir bakıyorum ki blogumun sağ tarafında güncellenen bloglar arasında yer alabilmişim. Yayın süresi çok daha önce olduğu için çoğunluk üstlerde görünmüyor ama olsun, yine de güncellendiği için açıkçası seviniyorum. Bu mücadelelerde çözüme yarım saatte ulaştığım da oldu, dört saat cebelleştiğim de... Emek sarfedip yazdığım postum öyle uykuya terkedilmişken onu o halde bırakmıyor, üstüne üstüne gidiyorum.

Tam bu problemi uğraşıp-didinsem de çözebiliyor oluşuma alışmıştım ki, bazı blogspot uzantılı bloglara yorum bırakamama problemim çıktı bu kez. Tam onu da kabullenmiştim ki bu kez de yorum bırakabildiğim bloglarda yorumumun görünmediğini fark ettim. Yani aslında ben yorumumu yazıp gönder tuşuna bastıktan sonra yorum bıraktığımı zannediyorum ama yorumum bazı bloglara gitmiyor(muş). Bu durum en son sevgili Sibel'in "bir yıldızın hikayesi" bloguna bırakmış olduğum dört yorum da gitmeyince fazlasıyla canımı sıkmaya başladı. O kadar uzun ve detaylı şeyler yazmıştım ki... hepsi uçmuş gitmiş... peşine tekrar yazdım... hatta blogundaki iletişim formunu da kullanarak durumu iletme gereği duydum. sanırım o da gitmedi ki e-mailime dönüş olmadı. Blogspot'tan çektiğim kadar hiç bir sosyal medya platformundan çekmedim. Bu da benim şanssızlığım sanırım. Yine de çok istediğim halde bazı arkadaşlarıma yorum bırakamasam da kişisel tarihimin notlarını derlemek adına -blogspot başıma çözemeyeceğim problemler açmadığı sürece-, bir başıma kalsam da yazmaya devam etmek düşüncesindeyim. Bu akşam bu postu da bu isteğin alevlenmesi ile yazmaya başladım. Umarım güncellenme safhası yine çok meşakkatli olmaz da bir an önce bu post da  görevini tamamlar.

Geçen postumda popcorn motiflerle kırlent yapmakta olduğumdan söz etmiştim. Kırlentlerim çoktan bitti ancak içlerinin dikilmesi ve doldurulması için bir kenarda çok beklediler. Tembellikten değil, yapacak çok şey bulmamdan ve hep bir şeylerle meşgul oluşumdan bir türlü onlara sıra gelmedi. Sonunda bitirip de kullanıma aldım neyse ki.

Uzun olan yastığı dört yıl önce örmüştüm. Çok severek kullanıyorum. Bu ikisi de ona kardeş oldu... (ya da yavruları mı demeliyim.)  :) 

Yaz geldi ve teras hayatımız başladı. Demirbaş eşyalarımız sabit olsa da her yaz duvarlarını başka başka dekore ediyorum. Bu bahar duvarları badana yapmakla kalmadık, 4 yıllık masa-sandalyelerimizi de boyadık. İlk hali daha koyu pembeydi, bu renkten vazgeçmeyerek daha açık tonda karar kıldık. Pembeyi seviyorum. Varsın birileri içlerindeki kini nefreti çok şeye bulaştırdıkları gibi bu masum renge de kusarak itibarsızlaştırma yoluna gitsin. Zevk benim zevkim... Sevdiğim rengi mahalle baskıcısı çirkin kalplilere yem ettirecek kadar zayıf karakterli değilim. Pembenin değerini de veririm, saltanatını da korurum. Dünyayı güzelleştiren renkler iken, birilerinin çirkin emellerine pembeyi alet etmesi nasıl da büyük çirkinlik aslında. Sevmezsen sevmezsin ama sevene de dil uzatıyorsan demek ki sen zavallının, eziğin tekisin!

Neyse işte, herkesler sürü psikolojisi halinde pembeye burun kıvırmaya devam ederken ben  pembeyle birlikteliğimi sıkılıncaya dek devam ettireceğim. Güdülmeden... gaza gelmeden...

Terasım izole günlerimde bir nevi sığınağım... Saklı bahçem... Dışarılar yaz havasında olsa bile bu küçük teras-bahçemde her şey bahar gibi olsun istiyorum. Bu yüzden en çok çiçeklere ve renklere yer açıyorum. 

Turkuaz sulama kabım eskiden kırmızıydı, epeyce bir paslanmıştı. Boyama hevesimden o da nasibini aldı.

Uzun saksım da yer yer soyulmuş, yıpranmış bir sarı idi. O da bir kaç boyayı karıştırmamla yeşilin bu tonunu aldı.

Bir de şu iki mavi saksının arka ortasında, geride duran saksıyı aynı renge boyadım. Şimdi bu rengin tıpatıp aynısını bulmak istesem eminim bulmakta çok zorlanırım. 

Succulentlerim coştu. Kopan yaprakları, içinde yalnızca toprak olan saksılara yatay biçimde bırakıyorum, bir süre sonra yeni yeni succulentlerim oluyor. İki yıl önce iki yaprakcık Bozcaada'dan getirmiştim. Bu kadar çoğalacakları hiç mi hiç aklıma gelmemişti. Bir maşallahınızı alırım.

Duvardaki minik pembe çantalardaki succulentlerden başka bir kaç saksıda daha succulentim var. Hepsi bu kadar değil. 

Her yaz ön duvarın iki köşesine kuşlar için su koyar, her sabah-akşam tazeleriz. Kumrular, kargalar, çok ender güvercinler ve serçeler gelir sularını içerler. Bu yaz onlara ilave martılar da alıştı. İlk başlarda ürkeklerdi. Baktılar biz onlarla ilgilenmiyoruz pek. Yavaş yavaş alıştılar. Bugünlerde içmekle kalmıyor, kapların içine girip duş bile alıyorlar. Evimde kedi-köpek-kuş vb. besleyemiyorum ama terasta çeşit çeşit kuşla bu denli yakın olmak çok hoşuma gidiyor.

Sularını içip duşlarını alıp doğru denize uçuyorlar. Denizin kendisi ve denizdeki pek çok şey gibi, martıların dalış çıkışlarını seyretmeyi de çok seviyorum. 

Doğaya kaçamadığım günlerde doğaya dair çok şeyle bu küçük sığınağımda birarada olabilmeyi büyük bir lütuf olarak görüyor, uçanın kaçanın, renk renk çeşit çeşit açanın meraklısı olup bu küçük dünyanın zihnimdeki çözülümlerine kulak vermeyi ve dahi bu sayede yeni düşün yollarında yürümeyi - yeni anlamlar keşfetmeyi seviyorum.

Bazen hiç bir şey yapmasam da durup seyretmek dahi yetiyor.

Çoğunlukla yazıyor... yazıyor... yazıyorum... Yazdıkça bitecek zannederken yazacak ne çok şeyim olduğunu farkediyor... ve yine yazıyor... yazıyor... yazıyorum. :)

Bir gün bana "artık bittim" diyeceği günü dörtgözle bekliyorum. :)

Yazdığım şeyin sınırlarını ben değil, bizatihi kendisi belirlesin istiyorum.

Hamur işlerine biraz ara verdim. Bu hafta hiç yapmadım. Geçen hafta da tatlı yerine tuzlu yapmayı tercih ettim. Kolay ve pratik bir tuzlu poğaça tarifim var. Yumuşacık poğaçalar yapmak istiyorsanız mutlaka öneririm.

Poğaça yaptığım gün hava bir kapanıp bir açıyordu. Tam teras masamızı hazırlayıp kocacıkla çay saati yapmayı planlıyordum ki yine kararmaya başladı. Bir bölümü fırında pişerken pişmiş olanları servis kabıma alıp doğru terasa çıktım ve bu kareleri alelacele çektim. 

Yani aslında tarifteki malzemelerden bunun iki katı kadar poğaça çıkıyor. Üstelik ben porsiyonları epeyce bir büyük tuttum. O gün yalnızca bir kaç tanesini yiyebildik. Kalanları derin dondurucuya attım. Dün iki tane yedim. İlk günkü gibi teptazeciklerdi. Ya aslında ben yıllardır bir kaç şey dışında dondurucuya bir şeyler atmam, her sebzeyi-meyveyi mevsiminde yemeye dikkat ederim. Ama bu izole günler beni de dondurucu stokçusu yapmak üzere. Durun bakalım daha neler atacağım! :)

Pişen poğaçaların üzerini bezle kapatıp bir süre öyle bekletiyorum ben. Bu sayede yumuşacıklardı, aynı zamanda kıyır kıyır da... Bu tarifi rizikosuz olduğu için tercih ediyorum.

Bir sonraki postta görüşmek üzere... herkese güzel yaz günleri!...




Not: Örgü kırlentlerim Annemaries Haak blogunda paylaşıldı.