granny circle / bahriyeli örgü motifim - tahinli cevizli tarçınlı rulo

Denizci renklerini sever misiniz? Ben çok severim. Küçükken elbisem vardı... yakası, modeli, renkleri tam bahriyeli. Çok severek giyerdim. Her birinden birer yumak kalmış olan iplerimin renkleri beni ta o yıllara götürdü ve hemen kendim için bir şey başlamak istedim. Henüz ne yapacağıma karar verebilmiş değilim. İp miktarım hayalimdeki çoğu şey için az olsa da şu motifi çoğaltarak kendime bahriyeli bir şeyler yapmak istiyorum.

İplerim yıllar öncesinden... Etiketleri kaybolmuş. Üçü de marka olarak aynı değil, çünkü kalınlıkları ve dokuları farklı. Bu durumda devamlarını bulabilir miyim bilmiyorum. Sonucun belirsizliği de bu yüzden... İpim çok olsaydı tamamı bu motiflerden yazlık bir bluz örmekti amacım. Yine de bu belirsizliği sevdim. Çünkü sonucu hayalgücümle belirleyeceğim. :)

Korona ile birlikte dünya literatürüne yeni kavramlar, yeni terimler girdi. DSÖ'nün yeni terimlerinden biri de "yeni normal"... Bu terim ekonomi ile ilgili bir terim, 2008 de ekonomik krizin  dünyamıza yapmış olduğu etkiden yola çıkılarak anormal durumun yaygınlaşmasına vurgu yapmak için kullanılmıştı. DSÖ bu terimi korona sonrası vuku bulan anormalliğin artık günlük yaşamımız olacağını tanımlarken kullanınca terim bir anda tüm dünyada korona sonrası yaşayacağımız sürecin adı oldu. Yani aslında yeni anormal dünyaya bir giriş yapıyoruz. Anormalliğin normalleş(tiril)mesi, yaygınlaştırılması söz konusu... Öyle görülüyor ki bu "yeni normal"den kaçış yok! Yine de merak etmeden yapamıyorum... yeni normal dünyada bizi neler bekliyor acaba? Dün 2,5 aydan sonra ilk kez kocacıkla pazar alışverişi yaptık. (Bugüne dek kocacık da pazara gitmiyor, manavdan alıyordu) Çok tedirgindim... ancak öte yandan da yeni normal dünyaya adapte olmam gerektiği için kendimi zorlamaktaydım. Maskesiz, eldivensiz insanları gördükçe bir taraftan o rahatlıkla sakinlik buldum, bir taraftan ise tedirginliğimi dizginlemekte zorlandım. Böyle böyle toplum içine girdikçe kendi normalliğime kavuşacağım sanırım. Zira eski rutinimi çok özledim. Bu özlemle dün Keşan'a giden orman yolunu gezine gezine boydan boya gittik, Keşan'a girmeden dönüp geri geldik. Keşan demek kalabalıklara karışmak demekti bizim için, bu kadar normalliği göze alamadık. Yol boyunca mola verip yaptığımız orman yürüyüşü, slow life süren Çamlıca Köyü'nün rengarenk duvarlarını, kapılarını seyretmek, her bahar hoşgeldine gittiğimiz leylekleri bu bahar da görmek yetti de arttı bile.

Kısıtlanma sürecimizde pek çok kişi pek çok şeye aşerdi. :) AVM lere aşerenler çoğunluktaymış, somut olarak gördük ve gerekçelerini şaşırarak, dinledikçe de hak vererek öğrendik. Demek ki her yere, her şeye aşerebilirmiş insan! Kendimi şöyle bir yokladım, ben de Bozcaada'ya aşeriyormuşum. Orada olmayı, rengarenk sokaklarında kaybolmayı o kadar çok özledim ki, güvenli bir normallik hissettiğimde ilk işim Bozcaada'ya gitmek olacak.

Ne çok şey var özlediğim(iz)... Kızım burnumda tütüyor... Sağlıkla, sıhhatle yine kavuşur, özlem gideririz inşallah. Yeter ki herkes kurallara riayet etsin ve bir an önce eski normalimizi aratmayan bu yeni normale uyum sağlayalım.

Hem "insan eninde sonunda her şeye alışır"... Mesela her hafta tatlı bir şey yapmaya alıştım çoktan... Korona öncesi ayda yılda bir yaptığım şeyler şimdi alışkanlığa dönüştü. Bunda evde pasta-çörek malzemelerinin bol stoklanmış olmasının da katkısı var. Geçen gün hiç kullanmadığım instant mayalardan birinin paketini elime alınca aynı anda gözüme kavanozdaki tahin ilişti ve kalkıp hiç üşenmeden tahinli-cevizli-tarçınlı rulo yapmaya koyuldum. Hamur yoğurmalı şeyler bana hep zahmetli görünürken şimdi hiç tereddüt etmeden malzemeleri karıştırıp yoğurmaya başlayıveriyorum. Rahmetli annem görse çok şaşırırdı, çünkü o hayatı boyunca -bulgurlu-pirinçli yoğurmalar, kurabiye hazırlamalar hariç- hiç ekmek-börek hamuru yoğurmadı, hiç yufka açmadı, hiç merdane-oklava kullanmadı, sac gibi, açma tahtası gibi açma-pişirme araç-gereçleri de olmadı.. ve fakat en zahmetli yemekleri de üşenmeden severek yapardı. Bizlerse bu tür maharetlerden yoksun yetiştik. Okumaya koşullanmıştık çünkü. Mutfak işleri, hele hele hamur yoğurmak-açmak okumak istemeyen kızların ilgi alanıydı! Çocukluktan kalıplaşmış olan bu zihin kodumu çözmem de korona sayesinde oldu. (Daha önce hamur denemelerim var tabii tek tük... ) Mutfağa girip sık sık bu tür şeyler yapmak istemem de sanırım o çözülen kodun ruhumda yarattığı hoşluktan... Yani yemekten çok yapmaktan zevk alır haldeyim aslında. :) Ve tabii sonrasında da ortaya çıkan şeyin fotoğrafını özene bezene çekmek çok keyifli.

You-tube'da bir kaç video izledim. Bir kaç tarifi baz aldım. Kendi damak tadımıza ve kendi yeme tarzımıza yönelik yeni bir tarif hazırladım. Rulo çöreğimi de bu tarife göre yaptım.

Ruloları bitirmemiz mümkün olmadı. Kalanları dörder dörder paketleyip dondurucuya bıraktım. Canımız istedikçe çıkarıp yeriz artık.

Bu arada, bahar en sevdiğim mevsim, mayıs en sevdiğim ay... Mayısla birlikte bahar da bitiyor bugün... Hayatımın en hızlı baharıydı, ucundan kıyısından ara ara yakalamasaydım üzülürdüm sanırım. Önümüzdeki bahara kadar o parçalarla idare edip yaza, sonbahara, kışa gereken önemi vermekten başka çare yok. Güle güle gitsin bahar... Yaz da hoş gelsin, sağlıklı günler ve bol sürprizli güzellikler getirsin. Onu kucaklamaya hangimiz hazır değiliz?!..

Not: Bu posttaki örgü motifim Frontier Dreams, Purple Poncho ve Annemaries Haak bloglarında paylaşıldı.