örgü hırkam... "kış"lı geçmiş zamanlar...

Neredeyse bir yıl olacak bu bloguma yazmayalı... Hele de o kadar çok severken blog için fotoğraf editleyip içerik hazırlamayı, bu kadar uzun süreli kopmuş olmak içimde sızıya dönüşmüş durumda. Bunda etken son zamanlarda "blog yazılarınızı özledim" diyen arkadaş sesleri de olunca, "Ruşi" dedim, "hadi kalk, ne yap et, mevcut fotoğraflarından bir derleme yap, bloguna can ver, kan ver". :) Dolayısıyla an itibariyle blog yazmaya oturmuş olsam da henüz ne yazacağımı bilmiyorum. Ama bugün öğleden sonramı yakın zamanda çekmiş-çekilmiş olduğum fotoğrafları editleyerek geçirdim, sanırım eskisini aratmayan bir yazı ile dönüşümü mutluluğa çevirebilirim. 

 Bu blogum daha çok hobilerim ve günlük yaşamım üzerine kurulu... Formatı değişsin istemiyorum. Ancak hobilerime pek fazla zaman ayıramadığım için de o boşluğu bir kaç yıl önce örmüş olduğum granny square li hırkamla doldurayım istiedim. Blog geçmişime baktığımda onu burada paylaşmamış olduğumu görünce de sevindim. Hem yeni yazım için elverişli bir malzeme oldu, hem de burada arşivlediğim örgüler için eksikliği tamamlamak adına iyi bir veri oldu. Şu ana dek ördüğüm şeyler içinde zamanımı en çok alan örgüyü burada kayıt altına almamış olmam örgü serüvenimde önemli bir kayıp olacaktı.

Şimdilerde o hevesle, o iştahla böyle bir şey örebileceğimi hiç sanmıyorum. İyi ki örmüşüm.

Bu kış çok severek giydim.

Başımdaki şapkayı da ben ördüm. Burada paylaşmış mıydım, bilmiyorum.

Şapka demişken, bu kış dışarıya şapkasız çıkmıyorum. Çünkü Kasım'ın 1 inden beri saçlarımı boyamıyorum. Dip rengimin boyu 4 santime yaklaştı. Şubat sonu ya da sabredebilirsem mart gibi kısa kestirip artık saçlarımı gümüş renkte kullanmak istiyorum. Doğum günlerimde yaşlandığımı ima ettiğim zaman "dur, daha biz yaşlanmadık" diyen ablalarım bu kararımı duyunca "daha biz saçlarımızı öyle kullanmıyoruz, neden bu kadar erken karar verdin" gibi dönüşlerle gelmiş olsalar da kişinin yaşlanıyor oluşunu kabul etmesi gerektiğini düşünüyorum. Arkadaşlarımın çoğu dolgu, botoks vesaire ile zamana karşı koymaya çalışıyor olsa da kendi adıma  yaşlanıyor olmaktan sıkıntı duymuyorum. Gerçi bazen aynaya baktığımda o çıtı pıtı Ruşi'yi gözlerim arıyor, özellikle göz kapaklarımın ve yanaklarımın artık düşmekte oluşunu şaşkınlıkla izliyorum ama yaşlanmanın da güzel bir şey olduğunu hissediyorum. Allah yeter ki sağlık ve huzur dolu bir yaşlılık nasip etsin.

Tipim pek değişmiyor ama... bedenen yine aynı Ruşi'yim...

Yaşı kaç olursa olsun, insanın gönlü de aynı kalıyor. Yani aslında ben yine on yıl, yirmi yıl önceki Ruşi gibi hissediyorum. Yine renkleri seviyorum, yine ışıkları seviyorum, yine yaşam alanımı cıvıldatmayı seviyorum. 

Puantiyelerden, pötikarelerden hâlâ bıkmış değilim. İnstagram kadınların önüne sürekli yeni yeni trendler koyup zevkleri ve beğenileri jet hızı ile değiştirse de o akıma kapılıp gidişata uyum sağlayamıyorum. Çünkü ben sevdiğim şeyleri moda oldukları için sevmedim. Ama hani olur da gelecekte moda olacak olan bir şeyi tutar seversem de onları moda oldukları için değil, hoşuma gittikleri, zevk aldığım için seveceğim. Dolayısıyla yıllardır paylaşageldiğim şeyleri yine aynı sevgiyle paylaşıyor, kullanıyorum. :)

Hobilerime pek zaman ayıramıyorum diyorum ama bazen de ufak tefek işlere hemen meylediyorum. Bu sonbahar minik kabaklara kavuşunca bir de temaya uygun olsun diye şömineme keçeden flama gibi bir şey yaptım. Birbirlerine bağlı değiller aslında, arkalarından tek tek çift taraflı bantla şöminenin yüzeyine yapıştırdım. Belki ileriki yıllarda üzerlerine işleme de yaparım. Bu yıl bu kadarcık bile içimi şenlemeye yetti, fazlasını aramadım.

Devamı gelir mi bilmiyorum ama bu yılın ilk karı 11 Ocak'ta yağdı. Çatılar tutsa da o güzelim beyazlık akşama kadar zor kaldı. 

Eski karlar yağmıyor artık. Ama kış kışlığını eskiden olduğu gibi yine aynı şekilde hissettiriyor. Öğrenmeyenimiz kaldı mı? Gün gelecek o da gidecek bir kez daha... Sonra yine baharlar gelecek... sonra yine... yine... yine......

Geçen kış hem cevizli, hem tarçınlı, hem de portakallı bir kek yapmıştım. Çok sevmiştik. Tarifini arşivde bulunca bugün paylaşayım istedim. Keki ilk kez denediğim için tarifi internetten (şimdi hatırlayamadığım birilerinden) bulup öyle yapmıştım. Tarif doğrudan aldığım tarif mi, o zamanlar blogda paylaşırım düşüncesiyle ben kendi tarifimi mi yazmıştım, hatırlayamadım. Yine de yapmak isteyenler için aşağıda paylaşıyorum. 

Bu yıl kek-pasta türü şeyleri çok daha sınırlı tükettiğimiz için ikinci kez yapma fırsatı bulamadım. Portakallı kek sevenler için tadının çok güzel olduğunu söyleyebilirim. 

Görüntüsü de fena olmadı bence. Ne dersiniz?

Yaparsanız sevdiklerinizle, keyifle yediğiniz bir kek olsun. Aşağıdaki güzel alıntıda "dilim"i de düzgün yazabilseymişim keşke... :) Eski Ruşi üşenmez gider onu yeniden editler, yazardı... Bu da belki geldiğim yaşın belirtisi... :)

Blogumu hâlâ takip eden, okuyan, okurken içinden hoş düşünceler geçiren herkese sağlıklı huzurlu bir kış... ve sevgiler... Umarım artık daha sık yazabilirim. :)

. .