panço - kakaolu muhallebi - "kış"lı zamanlar-2

Geçen gün, bir zamanlar örgülerimi paylaştığım ama çoktandır açıp da bakmadığım instagram hesabıma bir bakayım dedim. Dedim ama bir türlü giremedim. Oysa her iki hesabım da telefonumda kayıtlı, bir tıkla ondan ona geçebiliyordum. Bu kez olmadı. Bir dolu şey istedi, yaptım yaptım yetmedi sanırım, artık en son yüz tanıma için oradan buradan çekip çekip beğenmeyerek yüzümün farklı açılardan en az on pozunu aldı da sonra telefonuma yolladığı kodla lütfedip açtı kapıyı. Ama kendisine hissettiğim soğukluğu daha da artırdı bu hali. Demek ki gün gelip kapıyı hiç açmama ihtimali de var. Demek ki oraya eklediğimiz fotoğrafların bize ait kalmalarının garantisi yok. Demek ki instagram bize ait şeyleri bir anda iç edip yutabilecek kadar dipsiz bir kuyu. İrkildim. Ki zaten ikinci hesabımın şifresi çok fazla zorlandığı ve ben çok fazla şifre değiştirmek zorunda bırakıldığım için çoktandır aman aman öyle kişisel şeyler de paylaşmıyorum, yine de bana ait fotoğraf ve videolarımın isteğim dışında benden alınma ihtimalinin yüksek oluşu bu kez içimi fena bulandırdı.  

Hesabıma girince de pek bir sevindirik oldum. Meğer ben vaktiyle neler neler örmüşüm de oralara kaydetmişim. Bazılarını görmesem belki de hiç  hatırlamayacaktım. Hayatımdan çıkıp gidenler var. Telefon ve pc ler de değişince fotoğraflarını da çoktan kaybetmiştim.  Derken aklıma güzel bir fikir geldi. Madem instagramın garantisi yok, ördüğüm şeyleri bari bir de buraya kaydedeyim. 

İlki bir kaç yıl önce ördüğüm panço olsun. Pançoyu kendime diye örmüştüm, hatta kızım beğenmez zannediyordum, o sebeple kendime örmüştüm. Ama kızım görüp bayılınca seve seve kızıma hediye ettim. 

Yakasını şiş örgü yapmıştım. Geri kalan yerleri tığ işi. 

Dün gece yatmadan önce kar atıştırıyordu. Sabah gözümü bembeyaz Gelibolu'ya açma hayaliyle uyudum. Ama sevgili kar bize öylesine uğramış, soğuğunu bırakıp sessizce çekmiş gitmiş. Güneşi de kandırsın diye bir güzel tepemize dikmiş. :) Güneşli ama çok soğuk bir kış günü var dışarıda. Oysa daha geçenlerde kırlarda anemon gördüm. Ocak ayında... kışın ortasında... Bir başına... Diğer arkadaşları ortalarda hiç görünmediğine göre bu numune demek ki pek budala. :) Kendini kardelen sandı belki de... Ya da onu bulacağımı bildiği için, "aykırı olmaktan korkma" mı demek istedi? :) Madem beni beklemiş... oralarda bir başına üüşüsün, yalnız kalsın istemedim, aldım eve getirdim. Ömrünün yettiği bir kaç günde ona seve seve arkadaşlık ettim. O da bana tabii. :)

Yaz-kış aracımızın bagajında kedi-köpek maması eksik olmaz ama kışın miktarı daha fazla tutuyoruz. Kırlarda, ücra yerlerde yiyecek bulamayan köpekler çok fazla. Avcı ruhları körelmiş, kediler gibi hiç değiller. En azından görebildiklerimizin o günlük de olsa karnı iyi doysun istiyoruz. Bu tatlış da henüz yavru... ve muhtemelen "insan"la henüz tanışmamış.. çok ürkek ve yabani idi.. onca dil döktükten, türlü türlü taktikler uyguladıktan sonra mamayı ancak farkedebildi ve ancak  yaklaşabildi. Keşfedince de soluksuz gömüldü. :)

 Kışın sakinliği, sessizliği her yerde... Ama doğanın kendine has bir devinimi, sesi/sesleri var. Durup seyretmeyi ve dinlemeyi seviyorum. 

Doğaya kaçamadığım zamanlar bazen sahilde yürüyüş yapıyorum, semt pazarına gidiyorum, çoğunlukla da evde okuma-yazmalarıma gömülüyorum.

Geçen gün şunu düşündüm... Blog takipçilerimize blog okuru diyoruz ama instagram takipçilerimiz instagram okuru değil. Onlar bakıp geçmek için oradalar. Oysa okur olmak başka bir şey... Okur, yazan kişiyle irtibat halindedir. Salt gözü ile görmez, okuduğu şeyi duyar, hisseder de... seyirci değildir. Yazanla işbirliği halindedir. Ben blogumu yazarken nasıl bu işi bir başıma yapıyorsam, okur da kendi bir başınalığı ile gelir ve benimle bir ortaklık içine girer. Karşılıklı konuşma şansımız olmasa bile aslında bu bir muhabbete, bir sohbete vesiledir. Ki okur zaten okumayı istemiştir ki, bloguma tıklayıp gelmiştir. İşte bu yüzden blog takipçiliği (okurluğu) ile instagram takipçiliğini aynı kefeye koyamıyorum. Bu yüzden blog dünyasını instagram dünyasından çok daha samimi buluyorum. 

Sanırım bu sebeplerle de bloglarımdan kopamıyorum. İsabelle Allande "Unutulmaması gerekeni yaz" der. Ben en çok da bloglarıma unutmak istemediğim güzel şeyleri yazmayı seviyorum. Çünkü geriye dönüp okuduğumda hatırladıkça o mutluluğu bir kez daha yaşıyorum. Aralara hayatın acıları da giriyor ama zaten o acıları unutmak da mümkün olmuyor. Onlar da hayati gerçekliğin parçaları olarak burada bulunmayı hakediyor. Sonuçta bloglar bir yerde günlüklerimiz... Ve ben günlük yazmayı çocukluğumdan beri hep sevdim. 

Sevdiğim şeylerden biri de -her ne kadar mutfak defterim adı altında bir tarif defterim olsa da- severek yaptığım şeyleri blogumda da paylaşmak... Çünkü defterimi yalnızca ben okuyorum ama blogumu başkaları.. Belki içlerinde yapmak isteyenler olabilir... O halde deneyip memnun kaldığım ve severek yediğim şeylerin tariflerini neden paylaşmayayım?

Muhallebi, puding, supangle gibi tatlıları sever misiniz? Ben çok severim. Sağlıklı olsun diye de mecbur kalmadıkça almam, evde kendim yaparım. Paylaşacağım tarif de elimden geldiğince sağlıklı tuttuğum bir tarif. Ununu beyaz un kullanmıyorum... 2 çorba kaşığı organik tam buğday unu, 2 çorba kaşığı da siyez unu ile yapıyorum. Siz de benim gibi beyaz undan uzak durmaya çalışıyorsanız tarifteki unu sağlıklı alternatifleri ile değiştirebilirsiniz. Tarifi çok basit zaten. Canınız tatlı istediğinde şipşak yapılacak pratik bir tatlı. İster kaselere dökün, isterseniz aşağıdaki gibi düz bir kaba... Üzerini de canınız ne istiyorsa onunla süsleyin. Anlık tatlı ihtiyacınızda evdeki malzemelerle yapılabilecek kolay ama çok leziz bir tatlı.

Eşim probisli seviyor, ben çokoprensli daha çok seviyorum. Bazen onun isteği gerçekleşiyor, bazen benim. :) Çokoprens yerine probis de kullanabilirsiniz. 4 taneyi tabana bütün kokuyorum, iki tanesini de parçalara bölerek dar boşlukları o parçalarla dolduruyorum.

Yerken azar azar yiyoruz ama... En önemli püf noktası bu... :) Sonuçta sütlü bir tatlı olsa da aynı zamanda karbonhidrat ve şeker de içeren bir tatlı...

Bu arada, pandemi hayatımıza girdiğinden beri yaz-kış evde halı kullanmıyorum artık. Yerler bomboş duruyor ama süpürge de çok rahat ediyor, biz de rahat ediyoruz. :) 

Pendemiden beri ev misafirlikleri bitti artık. :( En son kızımın nişanını yaptığımda damatla birlikte ailesi gelmişti. O günlerde halıları açtım, sonra yeniden kaldırdım. Temmuzda da ablam gelmişti, yaz olduğu için ihtiyaç duymamıştık. Tuhaf ama halısız bir hayata da alıştık.

İnsan nelere alışmıyor ki!