work in progress / slow ramazan - bitmeyen örgüm - son günler

Günlerdir evde olunca gözümü en çok bu tarafa çevirdim pencerelerden, terastan... Komşu bahçenin kiraz ağacı gelinliğini giyip günbegün güzelliğine güzellik katınca o hallerini görmeden bir günüm geçsin istemedim çünkü... Tüm dalları puf puf, tomur tomur, bembeyaz... nasıl da güzel oldu. Çıplak gözle bakıldığında çiçeklerin dizilişindeki estetiklik ve detaylar öyle hoş ki. Hele de diğer komşunun ardiye amaçlı kullandığı, çok sevdiğim "küçük ev"le yanyana iken... şu günlerde en favori ev manzaram...

Öte yandan, koronanın getirdiği yavaşlık ve sakinliğe ramazanın kendine özgü dinlendirici, düşündürücü, sükunetle ve huşuyla harekete geçirici yavaş ritmi de eklenince epeyce bir slow hayatın içindeyim şu günlerde... Zamanımı daha dolu dolu geçirme, biraz da ruhani isteklerime yönelik şeylerle doldurma çabası içinde olunca haliyle sosyal medyadaki bazı mecralar başta olmak üzere, günlük yaşamımda da bazı şeylerden uzaktayım. Tamı tamına bir kopuş değil tabii, sevdiğim bazı aktiviteleri yine yerine getirmeye çalışıyorum. Ama daha yavaş, daha az...

Örgüm ramazan öncesi hayli çabuk ilerlerken şimdi bitmemekte ısrar ediyor. Hardal ve lacivert renklerdeki iplerim bitmek üzere olduğu için dün risk alıp yüncüye uğradım, her ikisini de bulamadım. Hayalimde kendime yakadan başlamalı hırka örmek vardı ama sanırım bu gidişle yelek olacak... En azından evdeki artık ipler değerlenmiş oldu, ona seviniyorum. İleride aynı modelden bir de hırka örerim.

Geçen yılın organik domateslerinden sakladığımız yerli tohumlarımızı yumurta kaplarında çimlendirme çabamız başarıyla sonuçlandı. Minik minik domates fidelerimiz oldu. Biraz daha büyüsünler 10 kadarını eşe-dosta dağıtıp geri kalanları teras tarlamıza dahil edeceğiz. Seviyorum bahçecilik işlerini...

Mutfakta olmayı da seviyorum. Ramazanın ilk günü için yaptığım meyveli-kremalı kekten sonra tatlıya ara vermiştim. Dün güllaç yaptım. Eskiden bir paketi iki kez yapardım. Şimdi kare fırın kabıma bir paket ancak yetti. Özlemişiz, iyi geldi.

Arada yine film izliyorum. Son izlediğim biyografiler içimi acıttı.

Bir de ufak tefek craft işleri içindeyim. Yazıcımın kartuşu bitmiş, yenisini bekleyemedim, fotokopi için bir yerlere de gidemedim. Oturdum ekrandaki resmin üzerine A4 kağıdı koydum, çıktısını almayı istediğim şeyi karakalemle çizip boyadım... Üzerinde ramazan figürü olan bir kağıt mumluk yaptım. Yabancılar "paper lantern" (kağıt fener) diyorlar, "kağıt lamba" ya da "kağıt mumluk" adı bu yaptığım şeye daha çok yakıştı bence... İçinde led mum var... Diğer türlü kağıt yanar...

Bu kadar hoş bir görüntüsü olacağını tahmin etmemiştim... Çektiğim fotoğraf kalite olarak düşük olsa da, karanlıktaki ışıldayışı gerçekte çok güzel. Ve aslında altına dönebilen bir mekanizma yapılırsa, bakarken üzerindeki resmin tamamını görmek daha keyifli olur.

Bu resmi internette bulduğumda çok sevmiştim. Ramazanı ve islamiyeti sembolize eden pek çok figür var üzerinde.

Resmin büyük halini isterseniz burada...

Bu yıl ramazan davulcumuz iki tık tık yapıp geçip gidiyor. Hiç bu kadar sönük davul sesi duymamıştım bu yaşıma dek... Formalite icabı gibi, "adet yerini bulsun" ya da 'işimi yapıyormuş gibi görüneyim' der gibi... Coşkusuz, ritimsiz.... Şikayetçi ve memnuniyetsiz biri olmamaya gayret ederken davulcunun isteksizinin ne sıkıcı olduğunu hissettirdi bana...Dinimi seviyorum. Dinsel sembolleri günlük hayatta görmeyi-duymayı seviyorum. Ramazan davulunun da bir değeri, bir önemi var benim için... Uykumdan sıçratma pahasına da olsa şöyle coşkuyla davulunu gümbürdeten, geceyi hoş sesinden dökülen manilerle süsleyen bir davulcumuz olsun çok isterdim. O da korona psikolojisiyle mi bu denli isteksiz oldu acaba?

Dün Mayısı karşılamak üzere kocacıkla kırlara kaçtık yine. Detaylar burada...  Yine de buraya da bir kaç fotoğraf eklemek istiyorum. Gittiğimiz yer her ilkbaharda kır papatyalarının, gelinciklerin fışkırdığı bir yer... Nasıl güzeldi yine!

Küçük evlerin müptelasıyım. (Bir şeker küçük ev de okul yolumda var... Bir gün onu da sizlerle paylaşayım.) Fotoğraflarıma her bahar model olan bu "küçük ev"im de baharlıklarını giymeye başlamış, neşelenmişti yine... Baktıkça o neşe taştı taştı, ta oralardan kalbime ulaştı.

Bir neşe de şu yol üzerinde vardı. Aracımızı durdurup doya doya seyrettik.

Evdeyken gözüm dünden beri sık sık gökyüzünde. Çünkü bir leylek sürüsü daha geçti üstümüzden... hem de çok yakın... Şehir slow hayatını yaşarken leylekler bunu fırsat bildi sanırım. Çünkü ilk kez bu yıl binaların üzerinde görüyoruz onları... Bundan sonra terasa çıkınca fotoğraf makinemi yanıma almak, süzülüp hemencecik yanıbaşımızdan geçen leylek sürülerini ölümsüzleştirmek istiyorum. Bazen bulutlar bile ne harika pozlar veriyorlar. 2 yıl önce geniş açı tokina lens almıştım. O kadar büyük ve ağır ki, tak çıkar tak çıkar yoruyor beni... Taşımak, güvenle korumak da çok özen istiyor. Bir gün böyle bir an'ı onunla çekeyim hiç olmazsa... Gökyüzü böyle pofuduk pofuduk her yer pamuk topları kaplı idi. Ne güzeldi. Nikonun crop lu kadrajına bu kadarcığını sıkıştırabildim. Burada da bulunsun.

Mor salkımlı bu güzel kapıyı da kırlardan dönerken çekmiştim. Biraz da postum şenlensin...