şükür kavuşturana! :)

Evimin interneti bağlanalı yarım saat oldu ve ilk fırsatta bloguma koştum... :)

Ah önce blogcuğum için mi yazsam özlemimi, blog yazma eylemimin ta kendisi için mi, sayısını ve kim olduklarını sınırlı bildiğim (tanıdığım/tanımadığım tüm) blog takipçilerim için mi.... yılların alışkanlığı için mi ?.... Ya o alışkanlığın ruhumda yarattığı yoksunluğa mı değinsem... uzak günlerimdeki arayışlarıma, şunu blogumda paylaşabilseydim keşke, deyişlerime mi?....

Bitti...

Sonunda kendi pc mde kumanda panelimi açıp her zaman olduğu gibi özgür ve spontane, dökülürcesine, planlamadan, müsvetteler çıkarmadan, düşünmeden, tasarlamadan aktarabiliyorum kelimelerimi...

Meğer burası bir parçammış benim... Hele ki sosyal medya araçlarının hiç birine bağımlı olacak kadar bir yakınlık kuramamışken... Twitter'ı bir kaç saniye içinde, "burada olmamalıyım" diyerek
bir tıkla yok etmişken, facebook'un insanları çok yüzlü bir hale getirmesine bir türlü ısınamamışken, instagram ı bir oyun alanı olarak farketmiş iken... Blogum benim masum bir sığınağımmış meğer...

Neden mi yoktum?
Taşındığım bina yeni olduğu için iskan izni alınamamıştı...  Telefon ve internet bağlanamıyordu. Nihayet ikisi de bağlandı.

Şimdilik burada kesiyor, geniş bir zamanda kaldığım yerden devam etmeyi diliyorum...

Sesimi duyan herkese sevgiler... selamlar...