2013 - yazdöküm

Bugün işyerimde kalış sürem 10 saati aştı...Ellerimin iş görme süresi ise sekiz saati geçmiştir. Yaz geldiğinden beri hemen hemen böyle... Kimseye etmem şikayet de, yorgunum...

Son 3 yılda en hızla gelişen sektörlerden biri benim yaptığım iş imiş... Bu işi kurarken bunu öngörmüştüm ama özgürlüğüne düşkün ruhumun küçük bir alanda daimi tıkılı kalma halini pek tasavvur edememiştim. Allahtan işimi severek yapıyorum. Dolayısıyla zamanın nasıl geçtiğinin fakına dahi varmıyorum. Hele ki bu yaz nasıl da çabuk geçti.... 

Pazar günlerim hariç, gündüzleri iş dışında yaşamadım sanki ben... Güneş ışıl ışıl üstümdeyken ne bir çay bahçesine gidip oturdum, ne de şöyle uzun uzun denize baktım. Koskoca üç aylık yaz boyunca -pazarlar hariç- yalnızca gün karardığında yaşadım...

Yaşadığım yerin yazını en çok karanlıkta gördüm... Siyahlık ve sessizlik elele tutuşup şehrin kanına enjekte etmeye başlarken kendini, ben yaşamın içine ancak dahil oluyordum. Oysa bilinmeyenin, hatta korkulanın öteki adıdır karanlık. Benim içinse yorgunluğun huzura erdiği an oldu hep. Ne yuttu, ne korkuttu...

Gölgesi yok karanlığın... Bu yüzden gördüğün akisler hep aydınlık, hep ışık... Nerede bir parça aydınlık varsa, gölgeler hep onlarla birlikte...

Ve dahi... aydınlığın sahip olamadığı bir büyü bu... gölgeler bile kendi teninde.

Derler ki; geceyi ışıtan ay dahi baş edememiş onunla...incecik bir dilimken ay, şişinmiş şişinmiş patlamış, yine de yok edememiş karanlığı!

Bundan sebep belki de insanoğlunun büyük korkusu... 

Öyle emin ki kendinden... yavaş yavaş sokulup... koynuna alıveriyor birden... Kucağı dipsiz bir kuyu...

Yaz bitimiyle birlikte anladım ki; kendimi bulduğumu sandığım yerde, kendimi kapattığım yerdi de aslında bu huzurlu sığınak. 

Hasılı, ben bu yazdan pek bi şey anlamadım!