bayramda tekirdağ - ağustos 2012

"Sevgili Blog" diyerek başlamak geliyor içimden bugün... Eskiden de gelirdi. Lakin bu teşebbüsü düşünceden öteye taşımamışım hiç. Aslında bu blogun amacı yaşamıma dair bi tür kayıt tutmak... Günlük ve almanak özelliklerini barındırmasına dikkat etmem de bu amacın anlatım biçimlerinden biri... Bunu hem geçmişe dönük okumalarımda seviyorum, hem de geçip giden zamanın kimi parçalarını -özellikle fotoğraflarla- burada sabitlemekten keyif alıyorum. İşin asıl meselesi sevmek ve keyif almak üzerine inşa edilince de oturup buraya olumsuz şeyleri de not düşmek anlamsız kalıyor çoğu zaman. Ki zaten olumsuz şeyleri bertaraf edip iyiye ve güzele yüzümü dönmeyi düstur edinmiş biri olarak bu detayı ötelemek de kaçınılmaz bir şey. Bazen genel hatları ile içimi döktüğüm zamanlar olmuyor değil. Olaysız, kişisiz, öyküleştirmeden genel bir iç döküş onlar da yalnızca... Sonuçta yaşamsal gerçeklerin bir kısmı acı - kötü... hepsine sırtını dönüp hiç olmamış gibi bir tavır sergilemek en azından patlaksız uygulayabileceğim kadar mümkünatı olan şeyler değil... Patlamak da insani... Zaman zaman dökülüp saçılmak da...

Yine de diyorum ya, burada hoş ve güzel anılar biriktirmeyi seviyorum... hoş ve güzel fotoğrafları... dakikaları...
Benim günlüğümün asıl meselesi bu...
Ama bazı şeyler var ki yazmak kendiliğinden geliyor. O zaman da klavyenin tuşlarına olabildiğince hafif tıklamaya gayret ediyorum... Mümkün olduğunca yapabiliyorum da sanırım... yani bana öyle geliyor...  :)

Dün kayda değer önemli bir detay olmadı desem yeridir. Zoraki ve bile-isteye bayramlaşmalar rutini ile bayrama özel ama pek sıradan bir gündü dün. Büryan yemeğe çağrılıp da, etleri afiyetle lüpletilip kalan tiftiklenmiş bir parça et ve bolca pilav ile üstünde onlarca tavuk eşelenmiş havasındaki tepsinin yarattığı şoku buralara kayıt düşsem mi acaba? Hali vakti yerinde edaları ile burunları havada, kimseleri beğenmez bu kimselerin çağırdıkları misafirin önüne -görgüsüzce- artık tepsiyi çıkarmalarını hangi insani duruma sığdırmalı da hoşgörü mekanizma mı devreye sokmalıyım? Tamam tek tepsiye onlarca çatal kaşığın daldığı kültürünüzü aşıp kişiye özel tabak formuna geçememiş olabilirsiniz..... ama önceki misafirlerden arta kalan şeyleri tepsinin bir tarafına tekrar yığıp gelen konuklara ikram etmek de ne ola ki?
Olsa olsa görgüsüzlüğün daniskasının kat kat kat kat katları...

Kocacıkla aynı anda nasıl söylediysek... "Biz yedik de geldik!"
Ha ha ha ha....
Eve gelir gelmez ilk işim büryan yapmak oldu... Her bayram yapıyordum aslında... Bu bayram böyle özel çağrılınca... ne bileyim işte...

Aslında aynı tepsiden yemeyeni tefe koyup öttürdükleri için yemeği de göze almıştım... Kimselerin değmediği bir kenardan iki-üç çatal alır, yiyebildiğim kadar yerim demiştim... Ama bu kadarı aklıma gelmemişti... Ben bunları çağırdım, tepsiden biraz başka bir kaba bölüp ayırayım gelince yesinler, demek de zatların aklına mı gelmedi acaba? Hayret ! Analı kızlı ve hatta oğullu nasıl da bilirkişidirler, nasıl da yargılayıcıdırlar her konuda... Nasıl da gelememiş akıllarına!!!!!!

Günlüğüm bugün itibariyle olaylı, kişili ve öyküleştirilmiş bir ilk posta kavuşmuş oldu sayelerinde... Bu da buraya kapak olsun! Bana ve kızıma da önemli bir kayıt olsun... Ben ileriki zamanlarda dönüp baktıkça hatırlayıp güleyim... Kızım da o ev(ler)e gidecek olduğunda başına gelebilecekler konusunda şimdiden ciddi bir ders alsın. Karnını bi güzel doyurup öyle gitsin. :)

Ve geçelim bugünün keyifli anlarına...

Sevgili blog, 14 ay aradan sonra bugün yine Tekirdağ'daydık biz. Bu sabah kına malzemesi ve nikah şekeri teslimatım, bu akşam ve yarın akşam da havai fişek organizasyonlarımız olmasa idi üç günlük tatilimiz için olabildiğince uzaklara ve hatta adını da koyup doğru Cunda'ya gitmeyi planlamıştık. Ama olmadı. Biz de günübirlik olarak gidebileceğimiz en uzak yere gitmeyi kararlaştırdık. Karardan Tekirdağ çıktı. Gelibolu'dan önce yaşadığımız yer ve bi dolu anı barındıran eski yuvamız olması sebebiyle de pek bi özlemiştik... İyi oldu.

Dünün rutininden ve de hüsranından sonra bugün yaşadığım her dakika nasıl huzur verici nasıl keyifliydi, sen tahmin edebilirsin artık...
Her daim tıklım tıkış olan Kumbağ askeri kampı salt bir kaç kişiye tahsis edilmiş gibiydi bugün nasılsa... Tekirdağ'a girer girmez ilk oraya gitmiş olmakla yolculuğun yorgunluğunu kat be kat attığımızı söylemeliyim... Denize girmesek de denize nazır her ortam bize büyük huzur ve büyük keyif verdi.
İşte fotoğraflar...

Kumbağ dinlencesinden sonra istikamet şehrin diğer ucundaki bir zamanların Maxi'si şimdilerin YSK Center'ı oldu. Her gidişimizde yeniliklerle karşılayan alışveriş merkezi bu kez en üst katını sinemalara ayırmış, giriş katını ise üç emli migrosa terketmişti. Bu değişiklikle zemin katta beni büyüleyici şeyler karşılayacak diye umsam da vasat reyonlar bulduğumu itiraf etmeliyim. Zamanımız olsaydı film izlemek isterdik oysa. Yine de panolardan beğendiğim filmlerin şimdilerde vizyona girmemiş olmalarına sevinmedim değil. Teselli oldu bi bakıma... :)

Sonrasında ise uzun saatlerimizi geçireceğimiz Tekira ve akabinde sahil yürüyüşünde aldık soluğu. 

Çarşı-pazar tatil, dükkanların yüzde doksanı kapalı idi... 

Gezilemedi...

İki gündür hiç tatlı ve şekerleme vesaire yemeyen ben bugün kendimi fıstıklı kornetle ödüllendirdim. 

İpin ucu kaçtı sonra... Bir de bol soslu ve yağlı iskender.... Neyse ki künefe söz konusu olunca ancak devreye girebildi iradem... 

Neyse ki!