popcorn flower bunting

Bundan tam 7 yıl önce, elişi blogumu blogcuda noktalayıp blogspotta yeniden açtığımda güncellenme ile ilgili sorun yaşamıştım. İlk haftalarda yolunda giden post yayınlama işlemi, banner da yaptığım değişiklik sonucu arızalanmış, postlarım güncellenmemeye başlamıştı. Bu blogum (rusyena.blogspot.com) da işte tam o süreçte doğmuştu. Aynı hesaptan ikinci bir blog daha açsam aynı problemi orada  da yaşar mıyım, düşüncesiyle bu blogumu açmıştım. Aynı sıkıntı burada da devam etmişti. Uzun araştırmalar sonucu feedburner da bloglarımı optimize ederek sonunda bu problemi bertaraf etmeyi başarmıştım. O günbugündür ne şablon değiştirdim, ne de banner... Hala da öyle... ama... son postumu yayınladığımda -yıllar yıllar sonra- yine aynı problemle karşı karşıya kaldığımı gördüm. Oysa post yazmak ve yayınlamaktan başka bişey de yapmadım bu kez... Ne oldu, neden oldu, nasıl oldu, hala bilmiyorum... Ve ne yazık ki feedburner da defalarca optimize etmeme rağmen güncellenme problemini henüz çözebilmiş değilim...

Yani... bu postum sizlerin kumanda panellerinizde ve anasayfalarınızdaki izlediğiniz bloglar listesinde görünecek mi bilmiyorum.

Yine de bloguma -şimdilik- yazmak istiyorum.

Zira blog tarihime düşecek güzel bir notum var... Biricik, kuzucuk, tatlıcık kızım geçtiğimiz 17. şubatta nişanlandı. Bu süreci mümkün olduğunca onun istekleri doğrultusunda geçirmeye gayret ettik. Çünkü bu özel günden/geceden beklentilerimiz birbirimizden tamamen farklı idi. Ben ne kadar
detaylı, süslü püslü şeyler düşünüyorsam, kızım da o kadar sade, gösterişten uzak, yalın bir süreç istiyordu. Sonunda, kocacıkla ikimiz bu özel günün/gecenin kızımıza ait olduğunu düşündük ve onu kırmamaya, bir kaç nokta dışında her şeyi onun isteği doğrultusunda gerçekleştirmeye karar verdik. Dolayısıyla bir eğlence mekanında, kalabalıklar içinde eğlenmek yerine, evde sade bir törenle gerçekleşti nişanımız... kıyafetlerimiz, takılarımız, makyajımız ile şık ama çok sade idik... formaliteler mümkün olduğunca az gerçekleştiriliyordu ve herkes, her şey doğal idi... müzik yoktu, belki çalıp/söyleyip eğlenmiyorduk ama herkes samimi, içten idi... içten gülüyor, içten konuşuyor, içten davranıyorduk.

Yine de; bir anne olarak kızımın nişanında benim de yapmak istediğim şeyler olduğunu başlangıçta kabul ettirmiştim. Hiç istenmese de damata, annesine, babasına, kardeşine ve teyzesine nişan bohçaları hazırladım mesela... tüllerle kapladım, kalplerle ve nazar boncuklarıyla süsledim.... kızımın "ayyy anneee nelerle uğraşıyorsun" nidaları eşliğinde. :) Damat annesi de bizler için hazırlamıştı, iyi ki de hazırlamışım... :) Yine kızım tarafından hiç istenmese de konuk olarak gelenlere verilmek üzere, içinde süslü çikolatalar ve süslü magnetler olan küçük karton çantalar hazırladım. Pasta yerken kullanılacak tabaklar ve kadehler de süslenmekten geri kalmadı. Bence çok güzeldi... konukların da hoşuna gitti... ama kızım için bunlar hep fuzuli idi... :) Sofralarım sade ama yine de süslü idi... (yani kızıma göre öyle idi...  :) oysa pek sıradan, pek sade/yalın idi. )

Velhasılı...
Gecenin sonunda herkes mutlu idi... Önemli olan da sanırım, bu idi!

Allah tamamına erdirsin, mutlulukları bir ömür daim olsun!

An itibariyle (20.şubat.2016 / saat: 20.08) kocacık ve ben evde yine edi-büdü ikilisi olarak bir başımıza kalmış bulunmaktayız. Yaşantı denilen şey yaşamın getirdikleri ve hep değişken... Dün dünde kalıyor, bugün iyi yaşanıyorsa ne ala, o da ertesi gün bir bakmışsın "dün" oluveriyor. Böyle böyle ömürler geçiyor.

Ve insan bir yanı yaprak dökerken bir yanını bahar-bahçe tutmayı öğreniyor. Çünkü ister istemez hayat bunu size dikte ediyor.

İşte böyle anlarda örgü örmek bana nasıl da iyi geliyor. Ortaya ne çıktığı önemli değil... parmaklarım tığ ve iple buluşuyor, tıkır tıkır işliyor ya, bu bana yetiyor.

Öyle anlardan birinde, "ördüğüm motifler ne olsun" diye düşünürken... ortaya bu bunting (flama) çıktı birden...

Her zaman olduğu gibi fotoğraflarla örülme süreci...
(Kullandığım ip alize diva, tığım tulip 5 numara)