2022 biterken...

Yaz bitti, sonbahar bitti, kış ortasına geldik, 2022 yi de bitiriyoruz ve "artık yazmalıyım" düşüncemin ağır basmışlığıyla blog yazmaya duyduğum özlemli duygunun depreşmesi sonucu ve aslında nasıl bir post olacağını da bilemeden oturmuş bulundum pc başına. Çünkü ne paylaşacağıma dair bir ön hazırlığım yok. "Bloga" isimli klasörümde 'post yazdığım zaman kullanırım' amaçlı ayırmış olduğum fotoğraflar klavuz olur belki. Böylelikle konu bir yerlerden başlar ve ben de dökülürüm.

İlk gözüme çarpanlar yeni evimden fotoğraflar oldu. Diğer blogumda geçen ayın dökümünde söz etmiştim. Yeni bir eve taşındık. Burada uzun süreli kalıcı değiliz, evimiz satılınca yeni bir ev alıp taşınmak niyetimiz. Yine de ne kadar zaman alır bilemediğimizden kesin bir süre biçemiyoruz. Eski evimizden neden taşındık? O kadar çok neden var ki, apartman aile apartmanlığından çıktı, eşyalı kiralık dairelerin bazılarına abuk sabuk insanlar taşındı, bazı daireler girip çıkanın belli olmadığı, gece-gündüz sürekli işleyen yol geçen hanına döndü.(Anlamışsınızdır.) Sık sık "komşu ağaç" diye paylaştığım, pencereden terastan bakışıp için için konuştuğum sevgili arkadaşım kiraz ağacının bulunduğu bahçenin sahibi bahçeyle birlikte önündeki üç katlı binanın arazisini müteahhite verdi. O yetmedi "komşu küçük ev" dediğim ev de önündeki iki katlı ev ve bahçesi ile birlikte satılığa çıkarıldı. Geçen ay eski caddemizden geçerken gördüm, "komşu ağaç"ın önündeki binayı yıkmışlar, ağacın da dallarını keserek hacminin üçte ikisini yok etmişler. Muhtemelen inşaat başladığında kalanı da yok olacaktır. Çünkü hep böyle alıştıra alıştıra, yavaş yavaş oluyor bu işler. Dolayısıyla yakın gelecekte "komşu ağaç" diye, belki "komşu küçük ev" diye de bir güzellik kalmayacak. (İçim acıyor.) Binamızın arka ve yan cephesi yeni binalarla kapanmış olacak. O vakit gökyüzünden başka bir yeri de göremeyecektik. Oysa biz o evi, mutfağı küpküçük ve penceresiz dahi olmasına rağmen, fransız balkondan başka hiç bir balkonu olmamasına rağmen salt terası ve teras manzarası için sevmiştik. Diğer yan tarafta şimdilik oto yıkama ve oto park var, orası da yarın bir gün müteahhite verilirse dört tarafı kapanıp kutu gibi ortasında kalacak...

Ayrıca geçen yıl kurban bayramında kızımız ve damadımız gelince mutfağın küçüklüğünden aşırı derecede şikayetlenmiştik. Zaten normalde kocacıkla ikimiz birlikteyken zor hareket edebiliyorken,  gençler de girip bir şeyler yapmak, bizlere katılmak istediklerinde onları saf dışı bırakmak zorunda kaldık. Oysa tüm aile mutfakta bir şeyler yapmak müthiş keyifli. Hem evlatlar kendilerini o evin bir parçası olarak görüyorlar, hem de aile bireyleri arasında paylaşım, birliktelik, bağlılık gibi hissi yakınlıklar artıyor. Sonuçta damadımız da artık bizim oğlumuz, kendini bizim yanımızda yabancı ya da misafir gibi hissetmesini istemeyiz. Dört kişinin rahatça sığacağı bir mutfak bize yeter de artar(dı). 

Bir ayrıca daha... yazın terasta olmak çok keyifli de kışın balkonsuz olmak çok sıkıcı. İnsan en azından arada adımını atıp küçücük de olsa bir balkondan dışarıya bakmak, aşırı soğuk değilse azcık oturmak, soluklanmak istiyor. Son 7 yıl bundan eksik kalmıştık. Yeni taşındığımız bu evde iki büyük balkon var. İkisi de boydan boya katlamalı cam kaplı. Her iki balkonun şu anki yaşamımızdaki işlevini görünce balkonsuzluğun önemli bir mahrumiyet olduğunu  daha da bir derinden hissettik. Genişçe bir balkonunuz var ise balkonlu ev teraslı evden çok daha kullanışlı. 

Önceki evin dubleks olması sebebiyle zırt pırt merdiven inip çıkmak da bazı zamanlar problem oluyordu. Malum artık yaşlılığa doğru yol alıyoruz. Elinde bir dolu şey çıkarıp indirirken bastığın yeri görememek, uykulu uykulu yatak odasına çıkmak, hastayken iniş çıkışlarda dengeni kaybetmek... anlık kazalara bakan riskli durumlar... Yine de dubleks evi sevdim ben. Bu konuda tam karar verebilmiş değilim. Belki ileride hem geniş balkonlu hem de teraslı dubleks bir ev bulursam yine taşınmak isterim. Ama 10 yıl sonra (Allah o günleri gösterirse) daha da yaşlanmış olacağız. Her gün onlarca kez merdiven inip çıkmak da kolay değil. Teraslı evden vazgeçersem en çok da bu sebeple vazgeçeceğim.

Öte yandan artık bizi meşgul edecek bir toprak parçamız var. Oraya sık sık gitmekle ve bahçesinde vakit geçirmekle teras  özlemimizi de fazlasıyla gidermiş olacağımız için sonrasında teraslı ev hâlâ bize cazip gelir mi, bilemiyorum. Şimdilik öngörmek zor. Geleceğin neler getirip neler götüreceğini bilmek zaten mümkün değil. Bu ev meselesi de her şeyde olduğu gibi olacağına varacaktır. 

Ne yazacağımı bilemezken döküldüm gidiyorum. Yukarıdaki fotoğrafa rastgelmişken kendi diktiğim koltuk kılıflarımı da paylaşayım 

Dikişin "d"sinden anlamazken boyumdan büyük işlere kalkıştım. Sonuç fena olmadı. Sol koltuğun ön pilelerinin sağ tarafında hafif bir yamukluk var, makinem kendine gelince söküp yeniden düzelteceğim. 

Bu yeşil pötikareli kılıflar dışında bir de büyük kanepe için sarı renkte pötikareli bir kılıf diktim. 

Ama dikiş makinem öyle kaprisler yaptı, iğneler kırdı, kumaşların altına yumak yumak iplik topladı, masuranın takıldığı mekiği zırt pırt yukarılara hoplatarak sanki giyotinle kesilmiş gibi masuranın üzerinde demet demet iplik keserek şaşkınlığa düşürüp aynı zamanda sinir kat sayımı yükseltti. An geldi pes edecek oldum, kocacığın manevi ve teknik desteği ile yola yeniden devam ettim ve ortaya bunları çıkarınca yine de her şeye rağmen yaptığım işin sevincini yaşıyordum ki, dikmeyi planladığım yeni şeylere giriştiğimde makine öncekinden daha da beter oldu. Tüm arızaları aralıksız çıkarmaya başladı. Çok güzel kırlentler biçtim. Kendime etekler biçtim. Hepsi dikilmek üzere bekliyor. Kasabamızda ehil birini bulabilirsem... Terziler sanayi tipi makinelere alışkın olduklarını, ev tipi makinelerden anlamadıklarını söylediler. Tanıdıklarım ve arkadaşlarım kocacıkla benim bildiğimiz-öğrendiğimiz çözümlerden daha öte bir öneri getiremediler. Zaten you-tube ve google hem kendi dilimizde hem yabancı dillerde bir dolu kaynak içeriyor. Ne öğrendi isek denedik ama tedaviye cevap veremedi hastamız. Belki o da zamanını bekliyordur. Bir gün biri hayatımıza temas edecek ve şıp diye iyileştirecek(tir). Sabr-ı cemil ile bekliyorum. 

Söz yeni evden açılmışken kırmızı mutfağımı da not düşeyim kişisel tarihime. Hayatımda evlilik sonrası 14 farklı evde oturdum. Ama ilk kez mutfak dolapları ve tezgah duvarındaki fayansları kırmızı olan bir evde yaşıyorum. Benim zaten ekmeklik başta olmak üzere bazı mutfak eşyalarım da kırmızı olunca konsepte uyum sağladım hemen. Kendi evimde bu kadar kırmızılı bir mutfağı tercih etmem ama kırmızılı bir mutfakta iş yapıyor, yiyor, içiyor olmak da enerjiyi yükselten bir şeymiş. Bendeki etki bu. Belki de etrafımda renkli şeyleri görmeyi sevdiğim için... Kırmızılı mutfak bana iyi geldi. 

Dolaplarının fazlalığı, tüm mutfak eşyalarımın rahat rahat yer buluşu ferahlık verdi. Ve tabii balkona açılan bir kapısı ve penceresi olması... Öyle çok geniş mutfaklarda gözüm yok ama kullanışlı ve ferah bir mutfağım olsun istiyorum artık. Teraslı evimizde bu hissi de deneyimledim.

Bu evde en çok balkonlar ve mutfak bana iyi geldi. İkisinden sonra da banyo... Mutfak kadar geniş bir banyom var. Ev yine 3+1... Ama bu evde üçüncü odayı hobi odası yapmadım. Yatak odası küçük olunca üçüncü oda giyinme odası olsun istedik. Bu hali çok hoşumuza gitti. Yeni evde de aynı düzeni sürdürmeyi düşünüyoruz. Zaten pc masamla oda oda geziyorum. Uğraşılarım için çalışma masama sığamıyor salon masasına taşınıyorum. Hobi malzemelerim zaten dolaplarda. Dolaplar da giyinme odasına alınınca ev daha bir derli toplu, düzenli ve ferah oldu. Biz eski usul oturma odasında oturangillerdeniz. Salonu günlük kullanmayı sevmiyoruz. Her zaman derli toplu ve ani gelebilecek misafirler için hazır ve nazırdır salonumuz. Böyle içi rahat edenlerdeniz. Oturma odamız ise gönlümüzce rahat rahat oturup kalktığımız yer. Aynı odada olsak da birbirimizin alanına saygı gösteriyoruz. İkimizin de ayrı pc masaları ve pc leri var.  Tv rahatsız etmiyorsa okuma-yazma gibi çoğu uğraşımı orada gerçekleştirebiliyorum. Tv programları ile ilgili önceliklerimiz çakışırsa birimizden biri salona gidiyor, birbirimizin tv izleme zevkine müdahale etmeyerek dengeyi sağlayabiliyoruz. O yüzden nasıl bir evde oturursam oturayım  salondan hariç bir de oturma odamızın olmasını önemsiyorum. 

"Bloga" klasörüme baktım oturma odamın fotoğrafı hiç yokmuş, o zaman kırmızı demişken kırmızıyla devam edelim. Kırmızı puantiyeli önlüğümle çekilmiş olduğum iki fotoğrafımı buldum. Yazın focaccia yaptığım zamanlardan.

Tarifini saklamamışım. İnternetten bulmuştum zaten. Ölçüler denk gelmiş, tadı çok güzel olmuştu. O zamandan beri bir daha hiç yapmadım. Yine yapsam ya.

Bu postu yazmaya öğleden sonra başlamıştım. Bir ara banka için evden çıktım. Merkeze kadar yürüdüm.  Sonra çarşıda kocacıkla buluştuk. Sonra eve geldim. Az biraz daha yazdım. Sonra akşam yemeği için kalktım... Mutfağı toparlama, bulaşıkları yıkama-akıtma... Sonra biraz daha yazdım. Daha sonra öğrenci geldi, ders çalışmaca... Derken tekrar başına oturmam saat 21.30 u buldu. Bol kopmalı bir post yazısı olarak buraya kadar gelmiş bulunmaktayım. Daha da ne yazsam ne paylaşsam bilemiyorum. Burada bitirip kalanları da bir başka posta bırakayım en iyisi... Zihnimi dinlendirip sonrasında ya bir film izler ya da bir süre kitap okurum. Aralık'ın 23 ü de böylece bitmiş olur. Günün lafı mı olur? Koskoca bir yıl bitmek üzere... 2023 sağlık, huzur ve barış getirsin dünyamıza. Amin. Amin. Amin!

deneme

Bu gönderiyi Instagram'da gör

@rushy_ena'in paylaştığı bir gönderi

yazın biten ilk yarısı - örgü çantam, örgü minik elbise

Pc masaüstümde "bloga" adında bir klasörüm var. Blog postlarıma eklemek istediğim fotoğrafları orada biriktiriyorum ve yeni bir post yazmak istediğimde fotoğrafları tek tek editleyerek kullanıma hazır hale getiriyorum. Tabii bu kez arayı epeyce bir açınca epeyce bir de fotoğraf birikmiş oldu. Bir çoğu da -farkettim ki- homini gırtlak temalı fotoğraflar. :) Tatil için gittiğimiz Erdek ve geçirdiğimiz kurban bayramı olmak üzere bol tatlılı, bol piknikli, bol yemeli içmeli kareler... Kendi ellerimle yaptığım tatlıların dışındakileri eledim hemen. Yine de hatrı sayılır bir miktar kalmadı değil. O yüzden bu post biraz da tatlılı, pastalı bir post olacak. Kişisel tarihimden eksik kalmasınlar. :)

Geçen ay, daha önce şurada paylaşmış olduğum kolay brownie tarifimle  o kadar zaman sonra bir kez daha brownie yaptım. Bu kez malzemeyi iki ayrı kaba bölerek pişirdim ve bu sayede sağlık adına rizikolu bu tatlıyı daha uzun sürede ve daha az miktarlarda yemiş olduk. Fotoğrafı çekmek için kocacık öyle acele etti ki -yetiştirmesi gereken bir işi vardı, dışarı çıkması gerekiyordu- üzerini süslemeyi dahi düşünemeden çektirmişim. Süsleme dediğim şey de daha önce yıkayıp kurulayıp hazırlamış olduğum çilekleri üzerine dizmek idi ama iki ayağım bir pabuçta olunca onu bile unutmuşum. :)

Mutfakta pratik biriyim ama bu halime rağmen ilave bir telaş içinde olmayı hiç sevmiyorum. Geriliyorum ve yapmakta olduğum şeyden hiç zevk almıyorum. En kötüsü de yaptığım şeyi hissetmekten uzaklaşıp sanki robotmuş gibi otomatiğe bağlıyorum kendimi. 

Sonrasında yerken o zevk katbekat döndü neyse ki. :)

Önlüğüm de 2 nolu ablamın çeyizinden. Evliliğinden önce dikilmiş olduğunu da hesaba katarsak en az elli yıllık bir önlük. Ama hiç kullanılmamış! Evin tek ve müstesna anı toplayıcısı olarak bu güzelim önlüğü ablamın ellere vermesine gönlüm razı olamadı bittabi. :) Aldım, mutfak temalı broşlarımla süsledim ve canım evcilik oynamak istediğinde üzerime geçiriyor, mutfağımda  seve seve kullanıyorum. 

Brownie yi iki ayrı kaba bölerek pişirdiğimi yazmıştım. İkinci kaptakini soğuyunca saklama kabına alarak donducuda sakladım. Sonra ne zaman canımız istediyse o zaman çıkardım ve üzerini pasta kremasına gömülmüş kiraz taneleri ile süsleyerek öyle servis yaptım. Brownie ye kiraz da çilek de çok yakışıyor vesselam.

Tatlı konusu buraya kadar değil tabii. Daha bayram tatlılarım var. Ama araya içinde bulunduğumuz günlerin şanına yakışır bir kaç fotoğraf ekleyip sonra yeniden döneyim onlara. Malumunuz zaman kırların ayçiçekleri ile süslenip yolu oradan geçenleri yolundan alıkoyan zaman. Biz de kocacıkla her nereye gidiyor isek durup ayçiçeklerle hasbihal etmeden, onların güzellikleriyle ruhumuzu beslemeden geçip gitmiyoruz.

  

 Bazen dibine kıvrılıp ya da karşısına kaykılıp kitap okuduğum, podcast dinlediğim zamanlar da oluyor. Bunu en çok su doldurmaya gittiğimiz çeşmenin yakınlarında yapıyorum. Çok kalabalık olduğunda bazen bir saati bile bulabilen süreler bekliyoruz. Evden bir kap meyve, abur cubur ya da tatlı-pasta-kurabiye gibi şeyler alarak hazırlıklı gidiyorum. Kocacıkla plansız, uyduruk ama pek keyifli piknikler yapıyoruz.

Bir kaç yıldan beri içine küçücük bir evcik kondurup ekip biçebileceğimiz bir toprak arayışındaydık. Geçtiğimiz kış aradığımız kriterlerde verimli ve tam hayallerimizdeki gibi bir toprak bulduk. Dört dönümden fazla ve şimdilik tarla statüsünde (hayalimiz bahçeye dönüştürmek). Sahibi İstanbul'da yaşadığı ve yalnızca yatırım amaçlı aldığı için arazi ile hiç ilgilenmemiş, köylülere ekip biçsinler aynı zamanda da baksınlar diye emanet etmiş. Dolayısıyla geçtiğimiz ocak ayında aldığımızda içinde ekilmiş olan buğday vardı. Biz de çiftçinin ürünü zayi olmasın diye ürün tarladan kalkıncaya dek hayallerimizi ötelemek durumunda kaldık. Şu günlerde başakların biçilip toprağımızın da tamamen bize kalmasını bekliyoruz. Sonrasında kenarını çitlerle çevirmek, su kuyusu açtırmak, içine küçücük bir evcik kondurmak ve istediğimiz şeyleri yetiştirmek, toprakla daha yakın olmak dileğimiz. Rabbim de kısmet eder inşallah. 

Bu yol da bizim yol... Meğer kadastroda olmayan bu yolu köylüler kendi tarlalarına gitmek için açmışlar. Şimdi kalkıp yolu tekrar toprağımıza katmak ve bir yerde kullanıma kapatmak çok büyük ayıp ve bencillik olacağı için biz yine çitimizi daha içeriden yaptırıp o yol bizim değilmiş gibi yaşayamaya devam edeceğiz. Yine de bir kır yoluna "bizim yol" demek ne hoş bir duygu!

Tatlı mevzuuna döneyim yeniden... Bayramda kızım ve damadım yani iki tatlı çocuğum gelecek olunca ben de iki çeşit tatlı yaptım. Tatlı yedik, tatlı konuştuk, tatlı gezdik, tatlı eğlendik.  Bol tatlış günlerdi anlayacağınız... 

Tatlılarımdan biri saray sarma ya da saray lokumu adlarıyla anılan, kakaolu muhallebinin bolca hindistan cevizi serpilmiş tepsiye döküldükten sonra soğuyunca üzerine bir kat da krem şanti sürülüp kesilip her parçanın rulo gibi sarıldığı, hemen hemen herkesin bildiği sütlü bir tatlı idi. Bu tatlıyı ilk kez denedim ve ailece öyle çok sevdik ki bayramlaşmaya gelen konuklarla birlikte bizler de her defasında birer dilim daha yiyerek kocaman dikdörtgen borcamdaki tatlıları iki günde bitirdik. Kocacık ilk yediğinde "Ruşi bana bugüne dek neden bundan yapmadın?" bile dedi, apalak bir çocuk gücenikliğinde.... :)

İkinci tatlım da cheesecake idi. Geniş bir kelepçeli kalıpta yaptım ve yarısını ikişerli dilimler halinde dondurucuda sakladım. Bayramdan sonra da ara ara çıkarıp yedik. 

Bayramda eti ve tatlıyı fazla kaçırdık ama kahvaltılarımız hep hafifti. Yürüyüşümü de sık yaptığım için aşırı kaloriler kilo olarak dönmedi neyse ki. Ekmeği kahvaltıda börek türü şeyler varsa hiç yemiyorum. Normalde de yalnızca bir dilim yiyorum. Diğer öğünlerde hiç ekmek tüketmiyorum.

Canım da tatlı çektiğinde kocacığın kendi elleriyle mayaladığı ev yapımı yoğurtla hemen bir yoğurtlu meyve kasesi hazırlıyor, nefsimi köreltmek için de bazen bir iki çikolata parçası ve bisküvi ile süslüyor bu sağlıklı şeyi tüketiyorum. Evde dondurma yapmayı öğrenmek gibi bir de planım var. En kısa zamanda tarif taraması yapıp aklıma en uyanlarla ilk denememi yapmak istiyorum. Pakete girmiş dondurmaları asla tüketmiyorum.

Kış için dondurucuya yalnızca yedi kilo bezelye ayıklayıp attım. Zaten bir de küp küp doğranmış domates ve közlenmiş biber-patlıcan atıyor, başka da bir şey atmıyorum. Mevsim ne ise ona ait sebze-meyveleri tüketmeye özen gösteriyorum. Şimdiki bezelyeler bile yazın ilk başındaki bezelyeler gibi değil. Her şey zamanında güzel. 

Bolca yemeli içmeli bu anlatımdan sonra bir post geleneğim olan elişi paylaşma mevzuuna geçeyim şimdi de... En son yaptığım kartonlu-yapışkanlı elişlerinden sonra her hangi bir şey yapmadım. Okuyup yazıyor, dinleyip izliyorum daha çok. Elimde şimdiye ait bir elişi yok ama blogumda daha önce paylaşmamış olduğum ve de çok keyif alarak ördüğüm örgü çantamla, minik örgü elbiseyi paylaşayım bu kez. Örgü çanta için önce yaprakları kat kat pembe güller ördüm. Sonra o güllerin etrafına minik yaprak formları verdikten sonra bir kaç sıra da ikili trabzan geçip beş adet kare şeklinde granny square elde ettim.

Sonra da biri tabana, dördü de kenarlara gelecek şekilde tığla birleştirdikten sonra sapını da örüp çiçek motifiyle süsleyerek bu güzel çantayı elde ettim. Kareler büyük olunca içi de hayli geniş oldu. Örgü ipler ya da ıvır zıvır adına sepet nevinde ideal bir saklama ve taşıma çantam var artık.

Bu da kalan iplerden ördüğüm minik elbise... Çocukken bu elbisenin biraz daha büyüğünden mutfağımız için bir çift tutaç örmüştüm. İki elbiseyi birbirine bağlayan yine örgüden uzun bir bağ vardı aralarında. Yanıp da elbiseler elden çıkıncaya dek kullanmıştı annem.

Ve geldik yine bir postun daha sonuna... Fotoğraflar epey fazla ama bunlardı blogumda olsun istediklerim... Yeni bir postta görüşünceye dek herkese neşeli yaz günleri dilerim. 

Kalın sağlıcakla!

baykuşlu kırlentlerim - ilkbaharın son günleri

Sorunlu bloguma bir sorun daha eklendi diyerek postuma negatif bir girişle başlarsam ayıp etmiş olmam umarım. Ama ben yılmak istemesem de bu blogger ın beni yıldırmaya kastı var sanki. :) Şimdi de blogları reCAPTCHA ile korumaya geçti ve benim bloglara yorum bırakma problemim yeniden nüksetti. Artık google hesabımla ve blogger hesabımla hiç bir bloga yorum bırakamıyorum. Ancak ad/url ve anonim özellikleri açık olan bloglara yorum bırakabiliyorum. Anonim olarak bırakmak istemediğim için de ad/url seçeneğini kullanıyorum. Onda da ad ve url bölümlerini tek tek kendi bilgilerimle doldurunca yorumumu ancak öyle gönderebiliyorum. Ama her blogda da ikisi aktif olmuyor maalesef. Örneğin Deep in blogunda yorum kutucuğuna tıkladığımda aşağıdaki resimde gördüğünüz gibi tek seçenek çıkıyor. Ve "google ile oturum aç"a tıkladığımda sayfa refresh oluyor, kendimi yine aynı sayfada buluyorum. Üstelik browser ımda google oturumum açık olmasına rağmen...

Postlarıma yazılan yorumlara cevap verirken de yine ancak tek tek ad ve url yazdıktan sonra yorum bırakabiliyorum. Yetmiyor, bir de gidip kumanda panelinin yorum bölümünden aktive ediyorum. :( Anlayan, çözen varsa aydınlatırsa çok sevinirim. Browser ayarlarımı ve blogger ayarlarımı defalarca gözden geçirip bir takım değişiklikler yapmayı denesem de maalesef bu problemi çözümleyemedim.  Girizgahı burada noktalayıp içaçıcı bir fotoğraf koyayım da şu bunaltılı havayı hemen bertaraf edeyim. :)

Mayısla birlikte her yer rengarenk. Yeşilin, kırmızının en doygun, en canlı tonları... Aralardan göz kırpan pembeler, eflatunlar, sarılar, maviler... Böyle zamanlarda yeryüzü panoramik bir tabloya dönüşüyor ve güzel olan da şu ki; ben de o tablonun içinde, o tablonun bir parçası oluveriyorum. Üstelik bu tablonun bir de ayrıcalığı var... fonda cıvıl cıvıl kuş sesleri...

Kuş demişken, örgü kategorimi şöyle bir geçmişe dönük taradım ve gördüm ki baykuşlu kırlentlerimi hiç paylaşmamışım ben. Ne çok severek örmüştüm ve ne çok severek kullanıyorum oysa. 18.Temmuz.2016 da başlamışım ilk baykuşu yapmaya.

Mavi ile başladığımın bitişi böyle olmuş.

Sonra aynısının bu kez pembelisini yapmışım.

Kırlentlerimi koltuk kumaşlarımla aynı diktirmiştim. Koltukları da sık siliyorum ama özellikle pembe kırlentlerin rengi yıkandıkça daha da açıldı. Daha da yıpranmasınlar diye iki yıldan beri yalnızca yazın kullanıyorum, geçenlerde içlerini de yıkadım, iç yastığın kumaşı çekince kılıflar üstünde bol kaldı. Şimdilik çok yakınlarımızın dışında misafir olarak pek gelen giden yok ama ilk fırsatta içlerine daha dolgun içlikler hazırlamalıyım.

Ramazanda her yerinden altınrengi fışkıran salonum özüne döndü ve yine pembelerine, mavilerine kavuştu. Yetinmedim... madem bahar, tırnak sticker larımla mumlarımı da çiçekledim. Çiçekli hallerini çok sevdim.

Renkli ve çiçekli şeylerin mutluluk verici bir rolleri var. Etrafımda ne çok renkli, çiçekli şey var ise içim de o denli neşeli ve cıvıl cıvıl vesselam. 

Kek fotoğrafım bayramdan kalma... Misafirlere çikolata ve kahve hazırlığı dışında bayram tatlısı yapmadım, yerine küçük ebatta çikolatalı bu keki yaptım (ramazanda da yapmayınca hayli ağır bastı), yanına da ıspanaklı börek. Zaten pek fazla kişi gelmedi, gelenler de o saate dek yedikleri tatlılardan baygınlık geçirmek üzere oldukları için böylesi bir alternatiften mutlu kaldılar. Artık yaşlanıyoruz. Gönül neler istiyor da bedenin ve metabolizmanın da kapasitesi belli azizim! :)

Bir kaç yıllık uzunca bir aradan sonra Bigalı Kalemizin restorasyonu bitti ve ziyarete açıldı. Hem yeni halini görmek hem de müze kartlarımızı yenilemek amacıyla bir öğleden sonramızı oraya ayırdık. Eski hali yıkıntı ve otların, ağaçların istilasına terkedilmiş iken, olmayan şeylerin bile aslına uygun şekilde yeniden yapıldığı güzel bir mekanla karşılaştık. Mevsim itibariyle bahar çiçekleri de ayrı bir hava katmış, tarihi açıdan hüzünlü bir mekan olsa da insanın içini mutlandıran ve hatta gururlandıran da bir atmosferi vardı. Dedelerimizin kullandığı eşyaları, silahları ve onları onarmak için ellerindeki basit aletleri görmek beni fazlasıyla duygulandırdı. Boylu boyunca bir duvara dedelerimizin iş yaparken, nöbet tutarken hallerini siluet olarak hareketli biçimde yansıtmışlar, fonda da konuşmaları ve yaptıkları işlerden çıkan sesler var... En çok etkilendiğim şeylerden biri de bu görüntü oldu. Dönemin ruhunu olduğu gibi aksettirmişler... Sanki o dedeler hiç ölmemiş de hala oradalarmış gibi... (Dede diyorum ama çoğu o zamanlar  gencecikti.) Ah! Bir de o dönemde kullanılan çeşit çeşit, model model gaz lambaları vardı. Çok bayıldığım şeylerden biri de onlar oldu. Fener, lamba ne çok seviyorum. Hadi bu postun son fotoğrafları da Bigalı Kalesi'nden olsun... Bu güzel vatanı savunmak için gözlerini kırpmadan toprağa düşen tüm şehitlerimizin ruhları şad olsun.

Bu fotoğraf da aynı zamanda kişisel tarihime not olsun. Martın ilk haftası kestirdiğim saçlarım bu kadar uzamışken üç gün önce gittim yeniden kestirdim, uçlarındaki açık kahve renkler de gitti. Şimdi yalnızca önde bir tutam açık kahve var, geri kalan her yer artık gri... İsmimi değiştirip Gümüş Teyze mi yapsam, ben bu gümüş halimi pek sevdim. :)

Yeni bir postta görüşünceye dek herkese sağlıklı, huzurlu günler... Kulağınıza bişey fısıldamak ve unuttuysanız hatırlatmak istiyorum... Hayat geçiyor, kuşlar uçuyor... 

Bazıları da bir duvara konup hayatı dışarıdan seyrediyor. Siz öyle olmayın, olabildiğince içine dalın. (Fotoğrafları Bigalı ile bitirecektim. Dayanamadım bu kargacık burgacıkı da paylaştım. İsmi de çok yakışmadı mı? :)  )