Gelibolu'da yaşıyor olmanın güzel yanları olduğu kadar zor tarafları da var... Sağlık hizmetlerinin ve kuruluşlarının yetersizliği bunların en başında geliyor... Çarşısının küçücük olması itibariyle ihtiyaç duyulan şeylerin kolay kolay bulunamaması da ayrı bir problem... Hal böyle olunca soluğu Çanakkale'de, Keşan'da ya da Tekirdağ'da alıyoruz.
Malum önümüz bayram... önümüz kış......... İhtiyaçlar var.
Gelibolu'da bulmak mümkün olmayınca... bugünü Çanakkale'ye ayırdık.
Bir de boğazı aşıp karşı kıyıya geçmek var...
Her zaman olduğu gibi, feribota binme hakkımızı Kilitbahir'den yana kullandık...
Vardık Kilitbahir'e... Lakin feribotun hareketine daha yarım saat var.
Otomobilimizi park edip fotoğraf makinemizi alarak çıktık Kilitbahir keşfine...
Ana caddesinde yürüdük ilkin... Sevimli bir sokak köpeği dibimize kadar geldi... elimizi uzattık... sevdik... sevdik... Biz okşadıkça iyice sokuldu, başını yukarılara kaldırdı... yüzünde mutluluk emareleri... "hadi beni daha da sevin", "daha daha" der gibi... kuyruğu bir o yana bir bu yana...
Sevdiiiik... sevdiiik.
Kilitbahir, kanlı Çanakkale Savaşlarına tanıklık etmiş tarihi bir köy.
Günümüze dek gelebilmiş büyük bir kalesi ve tabyaları var. Ancak yürüme mesafesi için bulunduğumuz yerden oldukça uzaktalar...
Gezme, görme ve fotoğraf çekme sürecimizi köyün feribot iskelesi yakınlarında değerlendirdik.
Sonra beklenen feribot geldi... Karşı kıyıdan taşınan yolcular ve araçlar indikten sonra, yerlerine bu kıyıdan gidecek yolcular ve araçlar geçti.
Feribottan tüm kıyıyı, güzelim Kilitbahir kalesini ve denizin güzelliğini seyretmeye bayılıyorum her seferinde.
Rüzgar az, gökyüzü güneşli olunca bu keyif bir kez daha -büyük bir zevkle- gerçekleşti.
Bu kısacık deniz yolculuğunda en sevdiğim şeylerden biri de fotoğraf çekmek...
Hepi topu 10 dakikacık bir yolculuk bu....
Sonra ver elini Çanakkale kıyıları...
Ve Gestaş'ın devasa kapısından canım Çanakkale'ye kavuşma anı...
Bundan sonrası içe dolan huzurla büyüme genişleme halleri...
Bu kapı sanki darlıktan genişliğe, mahrumiyetten bolluğa, köylülükten medeniyete açılan büyülü bir giriş kapısı... Her şehrin olduğu gibi Çanakkale'nin de olumlu, olumsuz tarafları var. Ancak Gelibolu'da çok şeyi eksik, çok şeyden mahrum yaşayan insan için Çanakkale bir kurtuluş, bir kavuşmadır... çoğu zaman.
Alışveriş için dahi gitmiş olsanız... tarihi, doğal ve turistik güzelliklere denk gelmeniz mümkündür.
Biz bir de öyle tatlı bir şeye denk geldik ki.... Alıp koynumuza sokasımız... Gelibolu'ya, evimize götürüp evlat edinesimiz geldi... :)
Keşke yaşam koşullarımız uygun olsaydı,.. Duru, dingin, aheste bir hayatımız olsaydı... Ona yeterli sevgi ve ilgiyi verebilecek kadar eviyle yakın, eviyle içiçe kimseler olabilseydik.
Ben fotoğraf çekerken banka oturan kocacığın yanına gelip sokuldu. Tıpkı Kilitbahir'deki köpekcik gibi... Biliyoruz artık onu; "hadi beni sev" modu...
Kocacık onu sevdi, okşadı.... sevdi, okşadı.....
Bir süre sonra uyudu.
Ne güzel şey sevgi!
Anahtarı... insan gibi insan olmanın!
Geçenlerde iş yerimden çıkmış bankaya koşturuyorken, önümde bir adam da yürüyordu hızlı hızlı... Derken bir sokak köpeği belirdi... adama doğru sokuldu... Adam durup hayvanın böğrüne böğrüne okkalı bir kaç tekme savurdu... Ağzımda canhıraş sözcükler.... Köpekcik çoktan uzaklaştı... İnsan görünümlü hayvan adımlarını daha da sıklaştırdı.
Sonra o gün birileri bana -yine- yaşadığım toprakların medeniliğinden! dem vurdu... Medeniyet insanların sere serpe dolaşmasndan, kadınların geceleri dışarıya tek başına çıkmasından ibaretmiş gibi!...
Hey eşrefi mahlukat!
Medeniyet insanın ne giyiminde ne kuşamında...
Medeniyet insanın içinde... niyet ve amelinde!
Dürüstlüğünde... içi dışı birliğinde...
Olgunluğunda... hoş görüsünde...
Yardımseverliğinde... iyilikseverliğinde...
Güler yüzlülüğünde... hoş sohbetinde...
Kibarlığında... nezaketinde...
Saygısında... sevgisinde...
Merhametinde... iyi niyetinde...
Kadir-kıymet bilirliğinde... gördüğü iyiliği unutmama erdeminde...
Ne kadar serbest, ne kadar rahat, ne kadar açık seçiksiniz değil..... ne kadar insansınız bana ondan haber verin!
Yoksa kaçar mı insan bu kadar yalnızlığına?!
